Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 30

OLAV RODGE:
Klukkan er 9 að morgni. Frú Anderson situr við
útvarpið og hlustar á barnatímann. Það er svo
skemmtilegt í dag. Svolítið krislilegt blandað inní.
Þannig á það að vera. Ekki samt of mikið, |)á
getur það orðið óheilbrigt.
Það geta hafa liðið 4—5 mínúlur, þegar útsend-
ingin stöðvaðist skyndilega. Ögnvekjandi tilkynn-
ing kom frá Osló: Borgin í skelfingar uppnámi.
Lögreglan tilkynnir að nokkuð óvenjulegt hafi
borið við. Mjög margir, ekki hægt að segja með
vissu hve margir, börn og fullorðnir séu horfnir
sporlaust. Lögreglan getur ekki lýst eftir hinum
horfnu, því að um allt of marga er að ræða, en
biður fjölskyldur sem hafa misst nákomna, að
gefa svo nákvæmar upplýsingar sem framast er
unnt, hvar, og hvernig allt liafi borið við. Það er
nauðsynlegt að geta komizt til botns í þessum
leyndardómi.
Nokkrum mínútum seinna tilkynnir útvarpið,
að á Stórtorginu liafi skyndilega horfið 2 sölu-
menn mitt í starfi sínu. Einn viðskiptavinur, sem
var kona, skýrði frá, að er hún var að greiða
andvirði keyptra blóma, og afgreiðslumaðurinn
taldi skiptimynt úr stóru veski, hvarf hann allt í
einu. Hún heyrði hann segja: Þökk Jesús! En svo
sá hún hann ekki meir. Hún néri augun, því að
henni virtist bregða fyrir þokuslæðu — en mað-
urinn var horfinn, og þokan sömuleiðis. Á sama
augnabliki byrjaði ung kona að hljóða óhugnan-
lega, jafnhliða sem hún rótaði í stórum barna-
vagni. Hún liljóp um og hrópaði: „Einhver hefur
stolið barninu mínu. Það var drengur 8 mánaða
gamall! Hvar er hann? Hvar er lögreglan? Víst
var lögreglan þar, en hvað átti hún að gera?
Ur öllum áttum heyrðust hróp og köll. Stór, feit-
laginn verzlunarmaður kom hlaupandi út úr verzl-
un sinni, hrópandi: Hjálp, hjálp!“ Tveir af-
greiðslumenn hans liurfu bókstaflega við borðið.
En hvað er þetta? Einnig frá Stokkhólmi kem-
ur tilkynning mn fjöldahvörf í líkingu við það
i Osló. Stokkhólmsborg er í uppnámi. Þá er sagt,
að rnargir lögreglumenn séu einnig meðal hinna
horfnu. Og nú hefur Kaupmannahöfn og Helsing-
fors tilkynnt um svipaða atburði. Úr ýmsum hér-
uðum landanna streyma tilkynningarnar inn.
Alls staðar hafa bæði börn og fullorðnir horfið.
Lögreglan stendur ráðþrota og máttvana gagn-
vart þessum leyndardómi. —
0, segir frú Anderson. Guð minn góður, hvað
er þetta? Hún stendur upp og gengur út í dyrnar
og lítur niður eftir götunni.
Þarna kemur frú Háland. Hún heldur fyrir aug-
un og hrópar hástöfum: „Ruth!“ „Ruth!“ Svo
kemur liún auga á frú Anderson og spyr: „Hefur
þú séð nokkurn ókunnugan fara hér framhjá?
Rulh er horfin. Hún sat á tröppunum fyrir utan
húsið okkar á meðan ég lagfærði í rósabeðinu, og
svo var hún liorfin — algerlega horfin. Ég hrópaði
og kallaði á hana, en enginn svaraði. Mér sýnd-
ist eins og eitthvað fara upp með veggnum, en
maður verður svo ruglaður, að maður sér og hugsar
allt mögulegt. „En Ruth! Ruth,“ hvar ertu? „Hver
hefur tekið hana?“ Og hún grætur í örvæntingu.
Þarna kemur Anderson. „Kenrur þú heim á þess-
urn tíma?“ spyr frú Anderson. „Klukkan er aðeins
hálf tíu.“ — „Já, ég hélt ekki út lengur, það er
allt á ringulreið niðri á verkstæðinu. Margir starfs-
mennirnir eru horfnir á leyndardómsfullan hátt.
Margar vélar stöðvuðust, og við héldum, til að
byrja með, að orðið hefðu slys. Við leituðum alls
staðar, en fundum þá hvergi. En svo fór einn, sem
sagðist vera trúaður og sótti samkomur, ég man
30