Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 20

MARIE MANIRE COPMAN:
Aðeins ung stúlka
„En þú ert aðeins ung stúlka.“ Mary Slessor
brosti góðlátlega, þegar eldri bróðir hennar,
Robert, sagði þetta við hana.
„Hverju breytir það, þó að ég sé aðeins ung
stúlka, eins og þú segir? Getur GuS ekki varð-
veitt mig í Afríku, eins og lieima í Skotlandi? Hef-
ur hann ekki séð fyrir þörfum heimilis okkar í öll
þessi ár, og varðveitt okkur á undursamlegan hátt?“
Þau mundu bæði vel eftir því, hvernig æskuár
þeirra höfðu verið. Faðir þeirra var drykkjumað-
ur og þau höfðu þurft að fara að vinna fyrir sér,
áður en þau höfðu náð 10 ára aldri. Guð hafði
einnig gefið Mary litlu styrk til að halda áfram að
vinna í verksmiðjunni. Á þann hátt gat hún hjálp-
að til að klæða og fæða hin fjögur systkinin þeirra,
sem voru yngri en þau.
Mary hafði hlustað með athygli, þegar móðir
þeirra barnanna, hafði verið að lesa fyrir þau um
hina myrku Afríku, og David Livingstone var
söguhetja hennar. Hún var mjög snortin af því að
heyra, hvernig þessi maður, sonur fátæks vefara
í Sko'landi, liafði farið til Afríku og orðið braut-
ryðjandi kristniboðsins þar.
Næstu 10 ár hélt hún áfram að vinna í verk-
smiðjunni. Hún hafði lítinn tíma til að lesa Guðs
orð og biðja, þar sem hún vann frá morgni til
kvölds. Einustu tækifærin sem hún hafði voru, er
hún gekk til vinnu sinnar á morgnana og heim á
kvöldin. En alltaf var þessi þrá í hjarta hennar,
að geta gert eitthvað fyrir Afríku. Einhverntíma
skal ég segja þessum grimmu mannætum söguna
um Jesúm. Og einhverntíma skal ég vinna að því, að
afmá þrælahaldið. Einhverntíma, einhverntíma.
Kvöld eitt er hún fór frá vinnu sinni, kom hóp-
ur af óhreinum og fátækum börnum frá umhverf-
inu og réðust á hana. Þau höfðu næstum slegið
hana til jarðar, er þau hlupu í hendingskasti á
brott. Gegnum þennan atburð talaði Guð til hennar
um þörfina heima fyrir.
„Það eru til heiðingjar í Skotlandi líka,“ hugs-
aði hún. Eftir það byrjaði hún að halda sunnu-
dagaskóla og heppnaðist að vinna mörg börn fyrir
Krist. Og ungir menn á götum úti, sem voru með
alls konar hótanir við hana, vegna þess að hún
þorði að tala við þá um trúmál, dáðust í hjörtum
sínum að hugrekki hennar og sumir þeirra snérust
til trúar.
Loksins kom timinn að kristniboðsfélag eitt í
Skotlandi, vildi senda hana út sem kristniboða til
Afríku. En þá kom nýtt áhyggjuefni. Ilver átti að
annast móður liennar?
En móðir hennar tók það með stillingu. Hún átti
tvær dætur heima ennþá.
Ilún sagði: „Farðu elskan, við mæðgurnar ber-
um umhyggju liver fyrir annarri.“
Þegar Mary steig í land í Calabar í Afríku, var
hún 21 árs gömul, eða nákvæmlega við sama ald-
ur, sem söguhetja hennar, Livingstone hafði verið,
er hann fyrst kom til þessa lands. Hún staðnæmd-
ist fyrst í þorpi, sem hét Duke, til þess að læra
málið og siðvenjur fólksins. Þar var hún kyrr í
fjögur ár. En heitasta þrá hennar var að komast
lengra inn í landið. Hún vildi boða þeim fagnað-
arerindið, sem aldrei höfðu heyrt það áður. Að
lokum fékk hún ósk sína uppfyllta, er kristniboðs-
félag hennar sendi hana til gamals þorps, þar sem
enginn kristniboði hafði stigið fæti. Hún varð ein-
asta hvíta konan í þorpinu.
Þegar hún kom þangað, komu allir bæjarbúar
hlaupandi á móti henni. „Ma er komin, Ma er
komin!“ hrópuðu þeir. Þannig köllnðu þeir þessa
hvítu konu.
Mary vann traust þessa fólks fullkomlega, með
því að lifa sínu daglega lífi eins og það lifði. Hún
bjó í kofa, sem var næstum eins og kofarnir þeirra
og hún borðaði sama fæði og þeir. Þegar þeir komu
til hennar, og sögðu henni frá vandræðum sínum,
hlustaði hún á þá, og þeir fundu, að hún
20