Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 5

ar, svo að eSIishvötin til þess að bjarga sér, hafSi
knúiS þorpsbúa til þess aS flýja frá óhjákvæmi-
legri gjöreySingu. Þeir höfSu lagt á flótta í mik-
illi angist frá fæSingarsveit sinni, til þess aS fá að
lifa. Hvers vegna gerum við svo, þegar GuS krist-
inna manna lofar okkur eilífu lífi? Það var vit-
undin um þetta, sem hafði gefið henni hugrekki
til þess að taka ákvörðun um að vera kyrr, þegar
allir aðrir flúðu.
Unga stúlkan batt kúna við stein og færði stein-
inn að grænum grasbletti er varð á vegi hennar.
Því næst fór hún og sótti henni vatn að drekka.
Á þessum litla bletti jarðarinnar var enginn
annar en þessi unga stúlka. Hér var engin hreyf-
ing á neinu, ekki hið minnsta liljóð, sem bar vitni
um mannlegt líf. Meira að segja fuglar loftsins
og dýr merkurinnar, voru hljóð sem gröfin. Brjóst
ungu stúlkunnar fylltist af örvæntingu. Nokkur
andartök virtist henni, að hún ekki ætla að fá
vald yfir tilfinningum sínum.
Hvað hafði hún gert er hún lokaði dyrunum
fyrir þeirri einu mögulegu hjálp er hún hafði ráð
á? Þráin eftir að lifa varð altæk og byllti sér í
brjósti hennar. En hvernig? Hvernig? Gráturinn
brauzt fram og blinduð af tárum hljóp hún til
leynistaðar síns. Þessi litli hellir við fjallsræt-
urnar, hafði verið heimili hennar undanfarinn
langan tíma. Meðan hún þreifaði sig fram, and-
varpaði hún:
„Ó, þú Guð kristinna manna, vertu með mér.
Sýndu mér hvernig. . . . sjáðu fyrir mér, þangað
til ég þarfnast þess ekki lengur. . . . og síðan. . . .
hversu lengi og erfitt það verður. . sýndu mér.. .“
Hún mælti þessi orð með flaustri um leið og
hún kastaði sér niður á kné sín. „Sýndu mér,
ó Guð, hvernig ég get öðlazt eilíft líf.“ Nú var
nráttur hennar að þrotum kominn. Höfuð hennar
hneig máttvana niður á brjóstið.
Enda þótt lnin ekki hefði þekkingu á því, í
hvaða stellingu biðjandi maður ætti að vera, höfðu
hendur hennar ósjálfrátt fundið formið. Hún kraup
þarna, tæmd af kröftum, meðan hjarta hennar
harðist af örvæntiningarfullri von. Hún spennti
greipar og átök grannra fingranna voru svo mikil,
að hnúarnir hvítnuðu. Djúp andvörj) fóru yfir varir
hennar í sífellu.
Einkennilegt.
Hún fór að finna innra með sér, hvernig kyrrð
og friður kom hægt og svalandi yfir hugsanir
hennar og tilfinningar. Hún fann, hvernig þreytan
vék fyrir innri vellíðan, taugar hennar og vöðvar
fengu aftur sinn eðlilega styrkleika.
Var það kannski raunveruleiki sem henni fannst:
að hlý og hvílandi hönd væri lögð á enni henn-
ar andartak? Dreymdi hana, að mild rödd hvísl-
aði: „Ég skal ávallt vera með þér.“
Hún stóð upp.
Það skipti nú engu máli, hvað henni mundi
mæta. Ekki heldur skipti það nokkru, hve langan
eða skamman tíma það mundi taka. Hún vissi, að
Guð bar umhyggju fyrir henni. Jafnvel fyrir hin-
um allra minnstu bar hann umhyggju.
Með nýju hugrekki fannst henni hún taka næstu
skrefin. Þegar hún kom að hellismunnanum, færði
hún til hliðar trjágreinarnar, sem leyndu inngang-
inum. Augu hennar voru hreinþvegin í laug tár-
anna. Andlit hennar Ijómaði af nýrri von.
Orð hennar, mild og huggandi, náðu eyrum aum-
staddrar mannveru, sem lá helsjúk, hungruð og
hjálparvana á lítilli mottu á hellisgólfinu. Að þetta
krossmark var ekki löngu liðiö lík, var að þakka
umhyggju þessarar ungu stúlku.
— Það er ég, afi, ég er hérna, sagði hún mild-
um orðum. Innfallin augu öldungsins litu upp
á ungu stúlkuna. Augun töluðu kærleika.
— Hvers vegna flúðirðu ekki burt héðan, dóttir
mín? Rödd hans var mjög veik. -— Ég bað
þig þó síðastra orða að gera það. Unga stúlkan
færði sig nær sjúklingnum. Hún lagöi höndina á
enni hans.
— Þreyttu þig ekki, elsku afi minn, sagði hún
kærleiksríkri röddu. Ég þarf að tala svo mikið við
þig, um Guð, þennan Guð, sem kristni maðurinn
talaði tim við okkur. ... og það, hvernig ég veit
nú, að þetta er raunveruleiki. .. . um kærleika
hans til okkar allra, já, jafnvel til okkar, sem lif-
um í hellum. ... og eilíft líf.----------
En fyrst skulum við hafa mjólk í kvöldmat. Við
höfum eina kú, sem lifði af ógnirnar. Ég ætla nú
að ganga til baka aftur til að mjólka hana. Og
á meðan þú drekkur mjólkina kvölds og morgna
og heilsa þín styrkist, ætla ég að segja þér frá
HONUM, sem þeir kalla DROTTIN.
Sagt á lslenzku A. E.
5
L