Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 25

urinn fæddist. Svipur hennar bjó yfir sorgbitinni
ró, sem einkennir það fólk, sem hefur margt mis-
jafnt reynt í hinum erfiða skóla lífsins. ■— Ég gat
ekkert um hinn undursamlega atburð hið storma-
sama aðfangadagskvöld í björgunarbátnum á
Norður-Atlantshafi. En þegar hún fór að segja
frá, fór ýmislegt að skýrast fyrir mér, sem hafði
verið torskilið allan tímann.
„Ég liafði verið svo óróleg síðustu dagana fyrir
jól, þegar drengurinn minn týndist. Mér var það
Ijóst, að hann var í hættu, og ég gat ekki sofið
á nóttunni, heldur bylti mér fram og aftur á kodd-
anum. Á aðfangadag tók ég rögg á mig við vinn-
una, svo að allt væri í röð og reglu fyrir hátíðina.
Engu að síður leitaði óróinn sífellt á mig og mér
var þungt um lijartarætur. Það var snjókoma úti
og vindur, og rökkrið livíldi þungbúið yfir litlu
húsunum milli klettanna.
Þegar klukkan var um það bil 3 e. h. settist ég
við ofninn með gamla gítarinn minn. Það var
eitthvað, sem þrýsti á mig innanfrá og vildi láta
mig syngja, ég gat ekki staðið gegn því.“
„Hvað var það, sem þér sunguð, frú mín góð?“
spurði ég ákafur, þó að ég væri öruggur um
svarið:
„Ég er á langferð um lífsins haf
Og löngum breytinga kcnni.“
„Drengnum mínum þótti svo vænt um þennan
söng og liafði alltaf þótt það frá því að hann var
lítill drengur. Við höfðurn oft sungið hann saman
í sorg og gleði. Ég sneri andlilinu út að gluggan-
um. Skyndilega tók ég eftir því að dimmt skýja-
þykknið gliðnaði sundur, og sólin gægðist inn í
stofuna til mín og glampaði á kirkjuturninn rétt
handan við götuna. Það var eins og kveðja frá
hæðum: Ótlist ekki, ég er meS ySur alla daga allt
lil enda veraldarinnar.
Ég söng öll versin og meðan ég söng fann ég
undursamlegan frið streyma inn í hjarta mitt.
Drengurinn minn var dáinn, það vissi ég. En ég
vissi einnig að honum leið vel.“
Þegar ég sagði sögu mína, lilustaði hún róleg
án þess að tárfella. En andlil hennar ljómaði af
innri birtu, þegar hún þakkaði mér og sagði það
sama, sem ég segi við ykkur:
Það er meira á milli himins og jarðar, en við
mennirnir skiljum. (Tekið úr Rödd í óbyggð).
Ræningjabæli
breytist í bænahús
Framh. af bls. 18.
„Guði séu þakkir,“ sagði ég. „Hann getur og
vill það, alveg eins og Drottinn Jesús fyrirgaf fé-
laga þínurn á krossinum.“ „Biddu fyrir mér, að
það megi verða,“ og það varð. Guð hreinsaði hina
blóðidrifnu samvizku og gaf frið.
„Félagar,“ sagði foringinn, „við munum í öllu
falli deyja. Þess vegna skulum við verða heiðar-
legir menn þennan stutta tíma, sem eftir er. Ég
ætla að játa fyrir yfirvöldunum allt sem við höf-
um illt gert.“ „Gerð þú það ef Guð vill það,“ sögðu
þeir allir liinir í kór.
Leiðtoginn gerði svo opinbera játningu, sem lög-
reglunni kom mjög á óvart. En þó urðu yfirvöldin
ennþá meira undrandi, þegar hann sagði þeim að
bænir og prédikun N. N. hefði orðið orsök að auð-
mýkt hans og játningu og þeirri hugarfarsbreyt-
ingu, sem allir sæu að orðin væri á honum. Þetta
hafði stórkostleg áhrif á kommúnistana og átta
dögum síðar var N.N. látinn laus.
Bróður N.N. var tilkynnt að hann væri frjáls
ferða sinna. Hann fagnaði því að losna úr fanga-
klefanum og sjá dagsljósið og mæta ástvinum sín-
um heima. En jafnframt hryggur er hann leit
andlit fanganna, vina sinna, sem eftir urðu. „Þú
hefur verið okkur faðir,“ sagði leiðtoginn, „þú
hefur kennt okkur að hiðja, svo að við getum dáið
rólegir og fagnandi.“ „Já,“ svaraði N.N., „við
munum hittast frammi fyrir hásæti náðarinnar,“
og hann kyssti þá alla bróðurkossi að skilnaði,
prestinn, majórinn og sérhvern ræningjanna.
„Að minnsta kosti var þetta bezti tími lífs míns
í fangaklefanum,“ fullvissaði hann okkur um, þeg-
ar liann sagði frá þessum atburði.
Eitt sinn sagði sonur Guðs um Gyðingana, að
þeir hefðu gert musteri Guðs að ræningjabæli,
en það átti að vera bænahús. Hér aftur á móti
hafði náð Guðs notað vitnisburð lærisveins Drott-
ins Jesú til þess að umbreyta ræningjabæli í
bænahús.
Það var ekki einungis að presturinn lærði að
biðja, heldur auk þess heill hópur ræningja, sem
fundu veginn til Paradísar Guðs.
Endursagt G. L.
25