Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 35

Kall nœturinnar
Óli Sveinsson var dálitið ruglaður í höfðinu, er
hann nótt eina lauk upp augunum í dimmu her-
berginu. Hann hafði það á tilfinningunni að ein-
hver hefði verið að kalla á hann. Snögglega leit
hann til konu sinnar, en hún var alveg steinsof-
andi. Hann lét aftur augun á ný, en gat ómögulega
sofnað. Það var eins og hann væri knúður til þess
að fara út, en hann sló þessari hugsun frá sér.
Það var jú nótt og hann heyrði hvernig stormur-
inn hamaðist í trjákrónunum og rigningin lamdi
gluggarúðurnar. í slíku veðri var notalegra að
vera inni. Hann reyndi að láta fara vel um sig
í rúminu, en röddin í hjarta ltans gerði hann óró-
legan, svo að hann varð að fara á fætur. Um leið
og hann kveikti, vaknaði konan hans og vildi fá
að vita, hvert hann ætlaði sér að fara. „Það get
ég ekki sagt þér,“ sagði hann. „Það eina sem ég
veit, er að ég verð að fara út. Svo sé ég til, hvert
leiðin liggur. Það er minn himneski faðir, sem
er að kalla á mig.“ Þá er líklega bezt að þú farir,“
svaraði hún.
Þegar hann var farinn, lá hún lengi og hugsaði
um, hversu undarlega Óli liefði hagað sér upp á
síðkaslið. Sumir menn héldu að hann væri dálítið
ruglaður og hún varð að játa, að hann oft og tíð-
um gerði það sem leit undarlega út. Stundum freist-
aðist hún til að líta dálítið niður á liann. Ekki var
hann eins skólagenginn og hún, en það mátti liann
eiga, að það var hægt að treysta honum og liver
og einn gat verið ánægður yfir, að hafa hann í
þjónustu sinni. Samt sem áður var hann öðruvísi
en aðrir, á einhvern hátt. Það leit út fyrir að hann
væri í nánara sambandi við sinn himneska Föður,
eins og hann kallaði alltaf Guð. Þegar hann var
að biðja, þá gerði hann það á svo einfaldan
og jafnvel barnslegan hátt, rétt eins og Guð stæði
hjá honum. Það var þetta fasta traust á almáttug-
um Guði, sem hafði talað til hennar, þau ár, sem
þau höfðu verið saman. Hún þekkti vel hinar veik-
ari hliðar hans, en sér til blygðunar, varð hún að
viðurkenna, að hann stæði nær Guði, en hún. Eins
og nú til dæmis var það hann, sem Guð kallaði
á, þegar eitthvað þurfti að gera. Hún var þess full-
viss, að eitthvað sérstakt var á ferð þessa nótt. Við
svona tækifæri óx hann í augum hennar. Aldrei
kallaði Guð á hana á þennan liátt. Nei, Guð gat
ekki notað hana, með alla hennar þekkingu. Hún
reyndi að festa hugann við eitthvað annað, en
hvernig sem hún reyndi, var hún samt sem áður
alllaf að hugsa um Óla, sem var að ráfa um þarna
úti, einsamall í myrkrinu.
Er Óli kom út, fann hann hvernig ískaldur storm-
urinn þrengdi sér í gegn um föt hans og hvernig
rigningin lamdi andlit hans. En hver var eiginlega
ætlunin með þessa ferð? Það var niðamyrkur og
enginn einasti maður á ferli á þessum tíma sólar-
hringsins. Hann byrjaði að tala í hljóði við Guð.
„Það ert þú Faðir sem hefur sent mig,“ sagði hann,
„og nú verður þú að sýna mér hvert ég á að fara.“
Hann gekk eins og af hendingu inn á hliðargötu
eina, en sá ekkert sérstakt þar. Ef til vill hefur
mér skjátlast, umlaði hann með sjálfum sér. Við
þessa hugsun fylltist hjarta hans vonleysi. Að
hugsa sér, ef Guð gæti nú ekki notað hann framar.
Hann hélt áfram að tala við sjálfan sig. „Það getur
verið að mig hafi dreymt eða að ég hafi aðeins
ímyndað mér, að einhver væri að kalla á mig.“ Á
þessari nóttu þurfti enginn að hneykslast á því,
þótt hann talaði við sjálfan sig. Það var enginn
úti á þessum slóðum núna. Og þótt svo hefði verið,
gat enginn heyrt til hans, vegna stormsins. En það
var líklega bezt að fara heim. Hann snéri við og
þegar liann var kominn að hliðinu heima hjá sér,
fylltist hjarta hans óróleika á ný. Hann varð að
halda áfram framlijá hliðinu og eftir þjóðvegi, sem
lá út úr borginni. Hann var nú orðinn holdvotur,
35