Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 21

var vinur þeirra. Hjarta hennar var fullt af kær-
leika til þessa fólks og hún þráði svo innilega að
það gæti orðið frjálst frá hræðilegri þrælkun
þrælahaldsins. Því að henni var ljóst, að það var
orsök að þeim ótta og sorg sem fyllti hjörtu þeirra.
Hún ákvað með sjálfri sér, að gera eitthvað í þessu.
Og svo mikill var kraftur Guðs yfir henni, að liún
fann ekki til hræðslu, hvorki við krókódíla eða
mannætur. En það var einnig annað sem þeir þurftu
að fá hjálp með.
„Komdu fljótt Ma!“ kallaði kona nokkur, dag
einn til hennar. Hún fór með henni til kofa, sem
var í útjaðri þorpsins. Rétt í því að þær komu
þangað, kom kona hlaupandi út úr kofa sínum,
með sitt barnið undir hvorri hendi. Hún hafði sýni-
lega í liýggju, að fara með þau inn í skóginn og
skilja þau eftir. Bráðlega mundu þau verða villi-
dýrunum að bráð. Þetta voru tvíburar, og fólk hélt,
að ef tvö börn fæddust í einu, þá væri það einhver
illur andi, sem væri faðir annars barnsins. Og sem
það var ómögulegt að vita livort barnið það væri,
var hezt að deyða þau bæði.
„Gefðu mér börnin!“ kallaði Mary til konunnar,
og hún þreif þau frá móðurinni, og flýtti sér í
burtu. Fólkið í þorpinu var steini lostið, er það
sá hana hlaupa'fram hjá kofum þeirra, með börn-
in í fangi sér. Hún fór með þau inn í kofa sinn.
„Kæri Guð,“ bað hún. „Hjálpa þú mér til þess
að svna þessu fólki, að þessi hræðilega hjátrú er
röng.“
En þegar tvíburarnir lifðu og döfnuðu vel og
engin ógæfa lienti, varð fólkið alveg undrandi. Svo
leið ekki á löngu áður en lítill munaðarlaus dreng-
ur kom til hennar. „Ég á ekkert heimili sagði hann.
Má ég ekki vera hjá þér?“
Mary var glöð yfir að fá tækifæri til þess að
gæta tvíburanna. Eftir dálítinn tíma voru aðrir tví-
hurar bornir lil hennar. Og eftir því sem árin liðu,
tók liún á móti meira en 50 tvíburabörnum. Þessu
liélt bún áfram þar til lög voru sett sem bönnuðu
að bera út tvíbura.
Eftir þetta varð Mary að dvelja eitt ár heima í
Skotlandi, vegna sjúkdóms, sem hún hafði tekið i
Afríku. Þegar lnin snéri aftur til Afríku, hafði hún
fengið leyfi kristniboðsfélagsins að byggja kristni-
boðsstöð í Ekenge, sem var lengra inn í landinu.
Höfðinginn ])ar hafði samþykkt þetta. Og systir
höfðingjans var bezta vinkona hennar. Oftar en
einu sinni, er Mary lenti í höndum mannæta bjarg-
aðist hún fyrir milligöngu þessarar konu.
Mary byggði sinn eigin kofa á meðal þeirra. Hér
bjó hún með liinum fimm munaðarlausu börnum,
sem hún hafði tekið að sér í fyrstu.
Hún lifði sama lífi og Afríkumenn lifðu, gekk
berfætt, svaf á moldargólfi kofans, borðaði það
fæði sem þeir borðuðu og drakk óhreina vatnið
þeirra. Og svo vandist hún þessum lifnaðarháttum,
að þegar hún kom til Skotlands, vildi hún heldur
sitja á ábreiðu sem lögð var á gólfið, en á stól.
Það lá við að Mary fengi taugaáfall, er henni
var sagt. að þegar höfðingi í Afríku dæi, þá væru
bæði konur hans og þjónar deydd. Oft var einhver
þjóðflokkur í nágrenni ásakaður um að vera vald-
ur að dauða hans. Út af því varð stríð og fólk tek-
ið til fanga og gert að þrælum. Þegar sonur höfð-
ingja þjóðflokksins í Ekenge dó, voru margir menn
teknir til fanga. Hann hafði verið grafinn áður en
hann var skilinn við. Drykkur var nú tilreiddur
af eitruðum baunum. „Drekkið þetta eitur,“ var sagt
við fangana. „Ef þið eruð saklausir, mun það ekki
saka ykkur.“
En Mary vissi vel, að þetta var ósatt. Eitrið
mundi leiða þá til dauða, hvort sem þeir væru
saklausir eða ekki. Einum af öðrum bjargaði hún
með því að taka þá inn í kofa sinn, og svo stóð
hún vörð.
Seinna var þessi veikburða stúlka frá Skotlandi,
heiðruð á þann hátt af stjórnarvöldum, að hún var
skipuð vara-ræðismaður árið 1891, í landi sem var
fullt af mannætum. Þar lifði hún á meðal þeirra,
sem ekkert skeyttu um líf manna. Fyrir kraft Guðs
hafði hún sýnt þeim leiðina til betra lífs. Og sem
embættismaður gat hún leyst mörg deilumál þjóð-
flokksins og hindrað mannát.
En Mary langaði til þess að fleiri þorp fengju
að heyra fagnaðarerindið. Árið 1896, þegar hún
var heima í SkoBandi ásamt fjórum börnum, sagði
hún frá neyð heiðindómsins. Þegar hún kom aftur
til Afríku, opnaði hún kristniboðsstöð í Itu. í því
þorpi var sölutorg, þar sem verzlað var með þræla.
Hér eins og annars sfaðar stofnaði hún oft lífi sínu
í hættu, en vann margar sálir fyrir Krist. Já, svo
margar að hún varð að skrifa kristniboðsfélaginu,
að senda kristniboða þangað, til þess að byggja
21