Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 12

beinni þjónustu Guðs, brást honum. Hann, sem
átti að leiðbeina vegvilltum, fann stöðuglega hina
andlegu fátækt sína.
Guð var eins langt í burtu hér, og heima á
Italíu. Það var sama hversu liart hann lagði að
sér í þeim málum, sem hann áleit vera Guði vel-
þóknanleg. Utkoman var alltaf sú sama, nagandi
tómleiki.
Hann hafði fyrir löngu gefizt upp á því að
vænta hjálpar hjá öðrum prestum, einnig bisk-
upnum. Því að nú vissi hann að það var líkt ástatt
með þá og hann sjálfan, þeir höfðu ekki heldur
öðlazt frið við Guð.
Svo var það dag nokkurn, að hann heimsótti
kapellu eina spölkorn fyrir utan bæinn. Þar kraup
hann niður í bæn til Maríu meyjar.
Þegar hann gekk út úr kapellunni, mætti honum
Indíáni, sem spurði, hvað hann hefði verið að
gera þar inni.
Fyrst vildi Treccani ekki svara. Auk þess var
hann í pres'skrúða sínum. Gat hann þá játað það
frammi fyrir Indíána, að hann hefði verið að leita
eftir friði? En svo auðmýkti hann sig og svaraði,
að hann hefði verið að biðja Guð, að gefa sér frið.
„Það er ekki sá rétti staður að biðja um frið,“
svaraði Indíáninn. „Frið Guðs færð þú aðeins hjá
jesú.“
Þessi Indíáni var endurfæddur maður. Hann
vitnaði nú fyrir unga prestinum um þann frið og
hamingju, sem hann sjálfur hafði fundið i trúnni
á Jesúm sem frelsara sinn. Það var í fyrsta skipti
sem Treccani heyrði hinn skýra og einfalda, evang-
eliska boðskaj) um frelsið í Jesú Kristi og um
blóðið, sem hreinsar af allri synd. Hann hlustaði
djúpt snortinn.
Indíáninn bauð honum að koina á samkonmr
þeirra. En það var ekki svo létt fyrir kaþólskan
prest, að setjast meðal þeirra, sem hann sjálfur
hafði barizt á móti og kallað „afvegaleiðendtir.“
En hann stóðst ekki þetta aðdráttarafl, og dag
einn settist hann á aftasta bekk, dauðhræddur við
það að einhver veitti sér athygli.
Fagnaðarerindið var boðað með eldi og krafti,
og Treccani skildi strax, að hér fann hann það,
sem hann hafði leitað að og þráð öll árin. Hér var
vegur frelsisins útskýrður á svo einfaldan hátt, að
öll vera hans sagði já og amen. Þannig er hjálp-
ræðisvegurinn lagður, svo stúrkostlegur og yfir-
grijjsmikill í tign sinni og eilífu náð. Frelsisverk
Drottins Jesú var meir en nóg. Þar var engu
mannlcgu við að bæta. Þegar þeir sem óskuðu eftir
því að frelsast, voru hvattir að koma fram til fyrir-
bæna, hélt ósýnilegt vald aftur af honum. Hann
hugsaði um stöðu sína, prestskrúðann, guðfræði-
lega menntun —- og þetta urðu svo hlekkir er
bundu hann. Hann yfirgaf því sainkomuna án þess
að láta frelsast.
Sá tími sem nú fór í hönd, var tírni harðrar
innri baráttu. Hann var dreginn með ómótstæði-
legum krafti að fagnaðarerindinu. I þessari ein-
földu og fátæku kirkju kom Guð eins og í mót
honum, og bauð honum syndafyrirgefningu og frið
— þann frið sem er æðri öllum skilningi. En þá
bundn liinir mörgu hörðu hlekkir hann, og hindr-
uðu að liann opinberlega tæki skrefið með gleði-
boðskapnum. Þessar tíðu heimsóknir í hina evang-
clisku kirkju fóru auðvitað ekki framhjá vfir-
mönnum hans. Þetta olli þeim vonbrigðum. Hann
var kominn til þess að útbreiða kaþólska kcnn-
ingu en ekki til þess að liafa samfundi með liræsn-
urum. .. .
Hann átti í mjög miklu sálarstríði, og það fór
vaxandi. Reyndar var hann, þegar til alls kom,
bundinn sinni kirkju með taugum kærleikans, og
það var stórt skref að yfirgefa hana —- snúa baki
við öllu sem hann hafði alizt ujjjj við og hafði
verið kennt að elska og virða.
I langan tíma reyndi hann að halda sér frá
samkomunum. í þess stað hóf hann vinnu sína með
vaxandi ákefð.
Dag nokkurn skijjulagði hann stóra skrúðgöngu
í bænum. Helgilíkneski skyldu borin eftir götun-
um, og biskupar og prestar komu til þess að vera
viðsvaddir og til að varpa viðhafnarljóma yfir at-
höfnina.
Götur bæjarins voru þéttskipaðar hátíðaklæddu
fólki. Þetta var kærkominn frídagur fyrir það.
Þegar Trcccani sá það og virti fyrir sér eftirvænt-
inguna, sem hafði gripið fólkið, ætlaði hann að
yfirbugast af tómlcika þessa sjónleikjar. Hann
vissi fullvel, að það var engin hjálp í því að burð-
Framh. á bls. 47.
12