Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 13
Kœrleikshaf Guðs
Lítið atvik, scm skeði í Vestmannaeyjum, þegar
við hjónin vorum þar, fyrir mörgum árum, varð
svo lærdómsrikt fyrir mig.
Eins og allir vita, þá byggja margir fuglar
hreiður sín í björgunum í Vestmannaeyjum. Og
meðal þeirra er svartfuglinn. Á varptímanum er
hann önnum kafinn að færa ungum sínum mat.
Nef þeirra eru opin af eftirvæntingu, því að þeir
eru mjög gráðugir. En svo kemur sá tími að hann
yfirgefur þá fyrir fullt og allt. Nú eiga þeir að
bjarga sér sjálfir. Þetta er erfitt fyrst í stað, en
þegar hungrið sverfur að, eiga þeir ekki annars
kost, en að yfirgefa hreiðrið. Hinir litlu flaks-
andi vængir þeirra, bera þá niður úr bjarginu,
en þá vantar kraft til þess að bera þá upp aftúr.
Þá kemur oft fyrir, að sumir villast. Ljósin frá
bænum blinda augu þeirra, svo að þeir fara af-
vega og lenda út á víðavangi, eða einhversstaðar
niðri í bæ. Þá er ekki óalgeng sjón, að sjá börn
og unglinga, l)jarga þeim og bera þá til sjávar.
Morgun einn, fundum við hjónin lítinn vesaling
undir ribsberjarunna, i litla garðinum okkar, fyrir
í-unnan húsið „Betel“. Hann var mjög styggur
fyrst í stað, en varð dálítið rólegri, er við gáfum
honum fisk að eta. Við önnuðumst þennan unga
nokkra daga, en hann virtist ekki geta unað sér,
þrátt fyrir góða fiskinn, sem honum var gefinn.
Hann var fangi. Það var aðalástæða þess. Þá tók-
um við þá ákvörðun að bera hann til sjávar. Og
með litla skjólstæðinginn okkar í körfu, lögðum
við leið okkar til hafsins. Er þangað var komið,
tók ég hann upp úr körfunni, og lét liann niður
i sandinn við flæðarmálið. Við stóðum álengdar,
til þess að sjá hvernig færi. Hann virtist vera
mjög sljór og hafði engan áhuga fyrir umhverfinu.
Ilann gerði enga tilraun til að nálgast sjóinn.
En eflir Iitla stund kom lítil alda og kom svo
nærri honum, að vatnið skvettist á fætur hans, svo
að þeir blotnuðu. Þá skeði nokkuð undarlegt. Það
var eins og liann væri vakinn af svefni, og nú fyllt-
ist hann áliuga og framtaki. Áður en við vissum
af, hafði hann kastað sér í faðm bylgnanna. Hann
synti lengra og lengra í burtu. Við stóðum á strönd-
inni og sáum litla svarta depilinn fjarlægast okk-
ur meir og meir. Og við skildum orðlausa fagn-
aðarkveðju hans: „Nú er fangelsistími minn bú-
inn! Ég er frjáls, frjáls, frjáls!“ Nú var liann
kominn í sitt rétta umhverfi.
Margt æskufólk hefur, eins og fugl þessi, leiðzt
afvega og orðið ófrjálst. Það hefur leitað ham-
ingju, gleði, frjálsræðis og næringar fyrir sálir
sínar. En hinar glæsilegu ljósauglýsingar skemmti-
staðanna, hafa blindað þá, svo að þeir finna það
ekki, sem Guð liafði ætlað þeim að eignazt Víst
er löngun í hjörtum margra enn í dag, eftir ein-
liverju göfugra en því sem heimurinn getur veitt.
En þeir þekkja ekki, eða vilja ekki, ganga veg-
inn sem liggur til betra lífs. Þess vegna fær þessi
þrá aldrei fullnægingu. Alltaf er eitthvað sem
vantar. Hvað mikið sem leikið er, og drukkið úr
bikar skemmtanalífsins, er lífið eins tómlegt og
tilgangslaust og áður. Já, það koma stundir, er
lífsleiðinn grípur hjörtu þeirra nístandi tökum.
Ert þú, kæri lesandi, einn þeirra? Veittu þá
þessu athygli! Til er alda frá hinu mikla kær-
leikshafi Guðs, sem hefur náð þúsundum og mill-
jónum manna, er verið hafa í sömu kringtmistæð-
um og þú. Þeir liafa staðið þar vonlausir og þrevtt-
ir á lífinu, og fullir af örvæntingu. Þá komust þeir
í snertingu við nokkra dropa af kærleika Guðs,
sem vakti hugsun þeirra um betra líf. Ef til vill
var það minningin um biðjandi móðtir og ham-
ingjurík æskuár, eða var það einfaldur sálmur
um hjálpræði Guðs, sunginn með hrifningu, af
13