Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 36

en ákvað samt að halda áfram yfir brúna, er var
skammt fram undan. Stormurinn var á móti og hér
úti á víðavangi, var erfiðara að ganga en inni í
borginni, þar sem skjól var á milli húsaraðanna.
En því lengra sem hann gekk, varð hann ákveðn-
ari. Alltaf var hann að tala við sinn himneska
Föður. En hve allt þetta var einkennilegt. Ef til
vill var Guð að reyna hlýðni hans, eins og hann
gerði við Abraham.
Þegar liann nálgaðist brúna, var að sjá eins og
einhver stæði þar í myrkrinu. Er þangað kom, sá
hann að það var stúlka. Líklega einhver sem var á
leiðinni heim, frá skemmtun, hugsaði hann með
sjálfum sér. En um leiö og liann gekk fram hjá
henni, kallaði hann svo hátt að rödd hans heyrðist
gegn um storminn: „Lyftu augum þínum til Jesú.“
Slúlkan snéri sér undrandi að honum. En live það
var undarlegt, að einhver skyldi koma til hennar á
þessum tíma sólarhrings, með svo einkennilega
kveðju. Hún stóð kyrr eins og hún væri að hugsa
um, hvort hún ætti að fylgja honum eftir eða ekki,
en þá var hann horfinn út í náttmyrkrið. Hún vissi
ekki liver hann var og mundi varla geta þekkt
hann aftur, þótt hún mætti honum að degi til. Ilún
stóð kyrr litla stund, en fór síðan aftur sömu leið
og hún liafði komið.
Óli hélt áfram eftir veginum, alla leið að skóg-
arjaðrinum, þar sem vegirnir skiptust. Hann bað
Guð um handleiðslu, en fannst hann ekki fá nokkurt
svar. Vonsvikinn snéri hann aftur heimleiðis. Þetta
var þá aðeins misskilningur. Hann ætlaði ekki að
segja nokkrum manni frá þessu. Er hann kom aft-
ur að brúnni, staðnæmdist hann augnablik, spennti
greipar og bað stutta bæn fyrir stúlkunni, sem
hafði staðið þar áðan, og gekk síðan heimleiðis.
Er lieim kom, fór hann úr fötunum og læddist
hálf skömmustulegur inn í svefnherbergið. Honum
hafði skjátlast og hann vissi vel að nú mundi verða
gert grín að honum, ef þetta kæmist upp. En þetta
var samt sönnun þess, hversu létt er að láta skjátl-
ast. Mörgum sinnum hafði hann veriö kallaður út á
þennan liátt, en aldrei að ástæðulausu, fyrr en nú.
Konan lians vaknaði, er hann kom inn, en sagði
ekkert. Hún beið eftir að liann byrjaði að segja
frá. En í þetta skipti þagði Óli. Og það var löng
þögn. „Það var ekkert sérstakt um að vera,“
stundi hann upp að lokum. „Taktu það ekki svo
nærri þér,“ sagði hún. „Er það ekki betra að ganga
einu sinni út til einskis, en að láta vera að ganga
út, og síðan að heyra á eftir, að einhver hafi þarfn-
ast hjálpar?“ Óli varð að viðurkenna, að þetta var
rétt hjá henni. Hann huggaðist af orðum hennar.
IJann liafði svo oft fengið að reyna hjálp Guðs í
þessu, að hjálpa öðrum. Svo hvers vegna þurfti
hann að vera svo sorgmæddur yfir því, þótt hon-
um misheppnaÖist einu sinni. Með þessar hugsaniv
sofnaði hann vært.
En dagana á eftir, gat hann ekki látið vera að
hugsa um þessa nótt. Þessi reynsla liafði samt scm
áður ekki breytt trausti lians á Guði. Þvert á móti
fór hann að biðja enn þá innilegar um að mega
starfa fyrir sinn himneska Föður. Og Guð lieyrði
bænir hans.
Árin liðu. Heyrnin var farin að dofna, en þrátt
fyrir það vildi hann aldrei missa af því að vera á
samkomum með Guðs fólki. Hann gladdist yfir því
að hafa bráðum náð takmarki lífsins, á göngu sinni
á þessari jörð.
Kvöld nokkurt, var hann ásamt konu sinni á
samkomu. Þegar forstöðumaðurinn hafði lokið ræðu
sinni, var orðið gefið frjálst.
Þá stóð kona upp, hún var ekki ung. Hár henn-
ar var farið að grána, en rödd hennar var skýr
og hlý, hún talaði með þeim innileika, að allir,
sem voru þarna inni, gripust af orðum hennar.
Óli beygði sig fram í bekknum lil þess að hevra
betur.
„Þegar ég stend hér í kvöld,“ sagði ókunna
konan, þá er það fyrir náðarundur, sem ég get
aldrei nógsamlega þakkað Guði fyrir. Þegar ég var
ung stúlka, var ég komin langt út í syndalífið. Það
fór fyrir mér eins og mörgum öðrum, að ein synd-
in bauð annarri heim og þannig var líf mitt orðið
svo spillt. Mér fannst ég ekki geta haldið það út
að lifa lengur. Eina nótt í rigningu og stormi, þeg-
ar ég áleit, að enginn tæki eftir mér, gekk ég út
lil þess að svifta mig lífinu. Þessi ákvörðun hafði
koslað mig mikið, því þrátt fyrir alla erfiðleika,
var þó sumt í lífinu, sem erfitt var að skilja við.
Eg vildi í raun og veru ekki deyja svona ung, en
vald myrkursins hafði blindað svo sjón mína, að
ég sá enga leið. Ég gekk út á brúna hér fyrir utan
borgina og ætlaði að kasta mér út í vatnið, en þá
kom einhver gangandi á móti mér, hvort það var
36