Afturelding - 01.06.1967, Blaðsíða 17

vesalings fórnardýrum þar til að flestir þeirra létu
lífið. Það var í þennan klefa, sem bróður okkar
var varpað ásamt grískkaþólskum presti og major
úr keisarahernum.
Áður en ræningjarnir gátu sagt eða gjört nokk-
uð, gekk N. N. fram lil fyrirliðans, rétti út hönd
sína og sagði á vinsamlegan hátt: „Guðs friður sé
með þér! Við erum einnig dæmdir til dauöa.“
Þessi framkoma hafði einhver dulin áhrif á Jtessa
harðneskjulegu og ruddalegu menn. „Félagar, eng-
inn hefur nokkurntíma áður heilsað okkur á þennan
hátt.“ „Við skulum ekki gera honum mein, þess-
um manni,“ sagði fyrirliðinn. Þegar nokkrir ræn-
ingjanna sneru athygli sinni að majórnum og
prestinum, sagði N. N.: „Þið megið ekki heldur
gera á hluta þessara raanna. Þeir eru vinir mínir.
Við erum allir á sama báti.“
Fyrirliðinn sagði: „Þið getið hvílt ykkur við
hlið mina, og enginn mun gera ykkur mein. Áð-
ur en N. N. lagðist niður á kalt og óhreint stein-
gólfið, beygði hann kné sín og hað upphátt. lfæn-
ingjarnir litu upp undrandi. Þeir höfðu aldrei
heyrt eða séð slíkt áður, að maður sem ekki var
prestur skyldi hiðja í heyranda hljóði, og þar
sem engin guðsþjónusta var heldur fyrir hendi.
Ekki hafði liann heldur bænabók í hendi sinni,
heldur bað hann frá hjarta sínu, og bað fyrir þeim
og óvinum sínum.
Nokkrir gerðu gys að honum og formæltu hon-
um, en hvasst augnaráð fyrirliðans þaggaði nið-
ur í þeim öllum.
Nótlin var hræðileg. Þótt hróðir okkar liefði
verið í nokkrum fangelsum í Rússlandi, og þeim
ekki öllum þrifalegum, tók þetta út yfir allt. Alls
konar skordýr, rottur, mýs og flær, gengu þar
ljósum logum alla nóttina. „Það varð kvöld og
það varð morgunn •— hinn fyrsti dagur.“
Þegar bróðir okkar liafði beðið morgunbæn sína,
knéfallandi, fór hann að kynnast meir og meir sam-
föngum sínum og strengir sem slakir höfðu verið
byrjuðu að titra. Annar dagurinn leið og ræningj-
arnir voru vinsamlegri í garð N. N. Hins vegar
voru þeir harðir og illir í garð prestsins. Honum
leið líka afarilla. Þeir hæddu hann á allar lundir
og málfar þeirra var ófagurl. Aumingja maðurinn
vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Þegar N.N. bað, fannst
honum, að hann einnig skyldi biðja, en gat það
með engu móti. „Hvers vegna biður þú ekki líka?“
hrópaði einn af ræningjunum. „Við skulum kenna
honum að biðja. Ef til vill hefur hann gleymt því.“
Og þeir ráku hann óttasleginn á fætur. Einn þeirra
festi upp skopmynd af helgum manni á vegginn.
Og vesalings maðurinn reyndi að biðja þær
kirkjubænir, sem liann kunni andvarpandi, meðan
ræningjarnir hæddu hann og lítilsvirtu og létu
hann krossa sig frammi fyrir myndinni. Þegar hlé
var á sögðu þeir: „Haltu áfram. Þetta hefur ekki
verið nein regluleg bæn ennþá. Biddu eins og N. N.
Þegar hann biður, þá finnum við að góðar tilfinn-
ingar byrja að Iirærast í hjörtum okkar. Biddu
eins og hann biður.“ — í örvæntingu sinni ákall-
aði vesalings maðurinn Maríu mey og dýrlinga
sér til hjálpar. „Hlustið á,“ sögðu þeir. Trúir þú
á bænir þínar eða því, að þú fáir bænasvar?“ Þeg-
ar hann svaraði ekki börðu þeir hann í höfuðið.
„Svaraðu, trúir þú á bænir þínar?“ Að lokutn kom
játningin í mikilli örvæntingu. „Nei, ég trúi ekki
á þær.“ Þá um leið brauzt út meiri ókyrrð meðal
ræningjanna, en ella. „Heyrið þið félagar, ltann
trúir ekki bænum sínum, og þetta hefur hann kennt
fólkinu. Hann hefur þó tekið drjúgan skilding fyr-
ir bænir sínar. Þú ert orsök að því að ég er þjóf-
ur og morðingi. Ef þú, sem prestur, hefðir kennt
okkur að biðja líkt og N. N. hérna, þá hefðum
við verið heiðarlegir menn í dag. Nú munum við
verða skotnir og þú ert orsök þess. Biddu, við
munum. ... en áður en við ætlum að taka þig af
lífi, ætlum við að kenna þér að biðja.“
Jafnvel þótt N. N. væri hryggur yfir því, sem
nú fór fram, bar hann þó þá tilfinningu innra nteð
sér, að þetta væri réltlátur dómur, sem hann fékk
ekki hindrað IJann andvarpaði frammi fyrir
Drottni, að hann vildi opinbera sjálfan sig, því
næst sagði hann við prestinn: „Játaðu syndir þínar
og ákallaðu Drottin Jesúm. Hann mun frelsa þig.“
Þannig var það að presturinn í dauðans angist
sinni hrópaði til Guðs. Og hann játaði opinberlega
syndir sínar, að hann sem blindur leiðtogi blindra,
leiddi fólkið afvega, og hann sem hirðir liefði
látið sig meiru skipta ull sauða sinna, en velferð
sálna þeirra.
„Þetta er heldur skárra,“ sagði einn af ræningj-
unum. „Þú biður líkara N. N. núna en áður. Haltn
bara áfram.“ Guð heyrði bænir þessarar órólegu
17