Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 18

14
FRÓÐI.
vel meöan skorpusteikin og víniö endist, þótt þaö rigni eldi og
brennisteini, það skal ég ábyrgjast”.
Pére Beret tók hraustlega til matar síns, og gaf Jean álit-
lega sneið af skorpusteikinni.
“Þetta er dýrindis réttur, dóttir mín, sannarleg guðafæða”,
mælti prestur með munninn fullan matar. “Húsfrú Roussillon
hefir ekki vanrækt að kenna þér matargerð”.
Alice helti aftur á staupið hans. Það var dýrindis-vín. Mál-
tíð þessi vakti hjá presti endurminningar frá æskuárum í Frakk-
landi, um'fyrstu ferð hans til Parísarborgar og ósvífna æskulífið
í borginni fjörfrægu, er hann hafði tekið ósleitilega þátt í sjálfur.
Ó, hve langt var síðan; nú var alt þetta vafið þokublæju, en þó
svo töfrandi og — tryllandi. Hann lygndi aftur augunum
nokkra stund, og sötraði vínið sem í draummóki.
Regnið varaði tvær stundir; en þá er Pére Beret kvaddi
hina ungu vinu sína, var komið glaða sólskin. Þau höfðu jagast
ofurlítið í bráðina út úr skáldsögunum, og húsfrú Roussillon
bafði komið út á veggsvalirnar og tekið þátt í samtalinu.
“Ég hefi falið hverja einustu bók af þessum skræðum”,
sagði húsfrúin. Hún var kona holdug, dökk í andliti, og voru
perluhvitu tennurnar hennar það eina, er henni varð talið til
fegurðar- Röddin var óþýð og bar vott um þrályndi.
“Það er ágætt; þér hafið gert skyldu yðar tneð trúmensku,
húsfrú”, sagði Beret prestur, og lýsti röddin hans innilegri
ánægju.
“En, kæri faðir! Þér sögðuð fyrir stundu síðan, að ég skyldi
vera sjálfPáö urn bækur þær, er ég læsi”, greip Alice frarn í með
ákefð. “Og fyrir þetta loforð yðar gaf ég yður skorpusteik og
vín. Þér hafið þegar hámað í yður steikina og svolgrað vínið,
og nú —”
Pére Beret setti upp stráhattinn, þrýsti honum gætilega
niður fyrir hvelfda skallann, er hafði að geyma rniklar gnóttir
vizku, manngæða og mannúðar. Hann strauk hendinni mjúk-
lega um hár Alice og sagði:
“Blessuð sértu meðal kvenna, barnið mitt. Ég skal biðja