Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 26

.)
22
FRÓÐI.
tengt hafði hann við =æiu fyrri daga, var að eilfu brotinn. Með
guðs aðstoð gat hann starfað að verki sínu til dauðans.
Hann gekk fram í dyrnar og hallaðist upp að dyrastafnum.
Var það að eins tilviljun að lævirki kom íljúgandi, settist á kofa-
bustina og hóf hinn raddmjúka söng sinn? Víst er það, að hafi
séra Beret heyrt hinn svása söng, þá gaf hann honum engan
gaum. Að líkindum hefir hann verið að hugsa um áfengisfarm-
inn og einnig um það, hvernig hann gæti bezt komið í veg fyrir
hin banvænu áhrif hans. Hann leit til “hússins við ána”, en
svo nefndu menn stóran kofa, er stóð á hól nokkrum við Wa-
bashána, nálægt þeiin stað, er brúin liggur nú yfir hana.
Hann sá menn allmarga vera að halda þangað.
Meðan á því stóð, er nú hefir sagt verið, hafði René de
Rossville afhent húsfrú Roussillon bréfið. Að sjálfsögðu verð-
skuldaði slík þénustusemi skorpusteik og rauðvín. Og það,
sem honum féll bezt af öllu, var það, að Alice var vinveittari
en hún átti að sér, er hann heimsótti heimili þetta. Þau sátu
saman í aðalherberginu, þar sem Roussillon hafði bækur sín-
ar, ýmsa dýrgripi, er hann hafði safnað að sér úr ýmsum átt-
um, byssur, sverð, skammbyssur og hnífa; alt þetta hékk
smekklega niðurraðað á veggjiínum.
Auðvitað gleymdi René ekki, að skýra frá þeim fréttun-
um, er honum sjálfum þótti mikilsverðastar; en það var skip-
koman með áfengið, er nú var nýbúið að afferma viö “húsið
við ána’’.
Alice sá þegar hættuna, er lá í þessum fréttum fyrir kunn-
ingja hennar — hún las hana gegnum æsinguna í rödd lians.
Framh. í næsta hefti.