Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 47

FRÓÐI
43
inn á henni. Hægri arminn lagði hann yfir hjarta hennar. Hann
var þungur. Hún gat varla náð andanum.
“Helena! Helena”.
Nafnið hennar hljórnaði sem sárasta vein og um leið hin
helgasta bæn.
“Geturðu nokkurn tíma fyrirgefið mér? Af jrví að ég neit-
aði ástinni — af því ég var að bíða eftir blossandi loga hennar,
þá hefi ég farið á mis við hinn hreinasta ljóma hennar. Helena!
elskan mín, þú mátt ekki yfirgefa mig! Ég — get ekki lifað
an bin
Þó að hún væri friðlaus af kvölunum, þá tók hún samt á
öllum mætti sínum og snéri höfðinu að honum, þangað til varir
jreirra mættust, og jrar drakk hún af vörum hans langan teig af
hugrekki, þolgæði, von og ást.
Hún var á batavegi. — Þær voru að tala saman fóstrurnar.
Fimtuga fóstran var að tala uin hvað Adams, maður henn-
ar, hefði verið aumlegur og brotinn. Það hefði verið illa gert
að senda honurn skeytin um hana.
“Ég skil ekki hvað henni gekk til jress, að draga skurðinn,
þangað til hún sæi hánn”.
En aðstoðarfóstran var yngri og sagði í mjúkum róm:
“Það skil ég vel. Það hlýtur að vera dýrðlegt, að bíða
eftir manni, sem elskar konuna sfna eins mikið og þessi!”