Iðunn - 01.01.1886, Page 11
Ljónið vaknar.
5
glettum, er fyrir hann höfðu horið. Inntakið var
stundum um einhvern hjörtinn, stundum um villi-
gölt, stundum um einhvern kjörfurstann, og stund-
um um einhverja sællega malarastúlkuna. — Kon-
ungur hló dútt að sögmn hans. — Veður var hið
blíðasta. Vorgolan andaði hrein og svalandi í greni-
skógunum. Frost var um nætur, svo að uppi
hjelt á morgnana, en um hádegi var alþítt.
jþegar hinn fyrsta dag fundu menn konungs
bjarnarhýði, og Hörður, stallari konungs, kom og
sagði honum frá því, og bað hann skipa fyrir,
hvernig vinna skyldi björninn.
Konungur sneri sjer að hertoganum og sagði:
»Ef jeg man rjett, þá sögðuð þjer, minn góði, að
kjörfurstinn af Brandenborg væri vanur að veiða
villigeltina lifandi#.
»Svo er það«, svaraði hertoginn; »hann veiðir þá
í snörur, sem hann lætur leggja fyrir þá hjer og
hvar í skógunum, helzt við mylnulækina«.
»Mjer þykir nú lítið koma til að veiða þess kon-
ar villidýr í snörur«, svaraði konungur; »en úr því
hann þykist geta náð villigöltum lifandi, þá er
bezt að jeg handsami Baugsa lifandi. — Hörður!
Láttu draga veiðinetin kringum hýðið, en enginn
má hafa með sjer neina byssu«.
»Jæja, bjarnarstingirnir eru allir í góðu lagi«,
svaraði Hörður.
»j?að má enginn hafa með sjer stingi eða knífa«,
svaraði konungur.
»Jál en« — svaraði stallarinn, og vissi ekld hvað-
an á sig stóð veðrið. — »J>essir bannsettir
bjarnvargar eru þó svei mjer of illvígir til þess,