Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Síða 76

154
Jón Björnsson:
IÐUNN
förum í þennan túr. Svo gætum við opinberað, þegar
eg kem næst.
— Hringana! sagði Stína hvatlega og ókyrðist. Eg
held, að það sé nú óþarfi að tala um hringana strax.
Þetta getur alt farið öðruvísi en við ætlum nú. Stína
gerði sig kuldalega.
Kéli rétti úr sér. Hann gnæfði eins og fjall yfir Krist-
ínu þar sem hún stóð fyrir framan hann.
— Eg held, fyrir mitt leyti, sagði hann nokkuð fast-
mæltur, að það fari ekki öðruvísi en við ætlum. En
sé þér eitthvað annað í hug en verið hefir, þá geturðu
sagt það nú strax. Erum við trúlofuð? Eða erum við
það ekki?
— Eg get ekki verið að ræða um þetta hér úti á
tröppunum í annara manna viðurvist. Góða nótt, Þorkell!
Stína smeygði sér inn úr dyrunum og skelti í lás.
Kéli stóð um stund því líkt sem hann gæti ekki átt-
að sig á því, að Stína væri horfin. En þegar hann sá,
að svo var áreiðanlega, greip hann í hurðarhandfangið
og snéri. Það hrökk í tvent. En hurðin gekk ekki opin
að heldur. Stína hafði tvílæst. Hurðin gekk inn í and-
dyrið. Kéli lagðist á hana og sparn fæti í tröppurnar.
Það brast hátt við í karminum. Eg sá hvað Kéli ætl-
aði sér, en vissi, að hann mundi ekki bæta fyrir sér
með neinu ofbeldi. Eg lagði því ofurhægt höndina á öxl
hans. Meira þurft ekki til að stilla berserkinn. Hann
gekk óðara frá dyrunum og við héldum á stað.
Fyrst í stað mæltum við ekki orð frá munni. En er
við vorum komnir miðja vega til skipsins, sagði Kéli
furðulega glaðlega, þegar svona mikið var í húfi, að
minni hyggju:
— Það liggur þá svona í henni, drósinni. Þá hefir