Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Síða 79

IÐUNN
Kéli.
157
Þegar Stína kom auga á Kéla, hljóp hún til hans og
ætlaði umsvifalaust að leggja hendurnar um hálsinn á
honum. Hann hopaði undan henni og sagði:
— Þú hefir víst ekki betri tíma til að tala við mig
nú en í gærkvöldi.
— Jú, elsku Þorkell minn! Eg var svo þreytt þá.
Fyrirgefðu mér það. Nú skal eg gera alt fyrir þig. Nú
elska eg þig svo heitt, að eg gæti dáið fyrir þig.
— Það er hreinn óþarfi, Stína. Því það er eg, sem
hlýt að deyja.
— Guð almáttugur! Hvað segirðu, Þorkell. Stína saup
hveljur af ofboðinu, sem á hana kom. Eg stóð álengdar
í myrkrinu og skemti mér aðdáanlega við ró Kéla og
skelfingu Kristínar.
— Já, Stína mín, sagði Kéli og tók kaðalspotta ofan
af klóreipisnálinni — eg er staðráðinn í því að deyja —
nú strax. Eg ætla að drekkja mér hérna fyrir augunum
á þér fyrir viðtökur þínar í gærkvöldi. Og eg ætla að
hafa hann Geira til vitnis, svo þú getir ekki sagt, að
eg hafi látist af einhverju slysi. Geiri — komdu hérna
og hnýttu kaðlinum utan um mig.
Eg gekk fram og hnýtti kaðlinum utan um vin minn.
Á meðan stóð Stína ráðþrota, lömuð, með hvíslandi
bænarorð á vörunum. Henni var auðsjáanlega um megn
að hafast nokkuð að. Kéli hristi af sér stígvélin, og
sagði að eg gæti átt þau til minningar um sig. Svo
steig hann upp á borðstokkinn. Þá reif Stína sig úr
þessu ómætti og þreif í handlegg hans og bað svo á-
takanlega, að mér gekst hugur við.
— Þorkell! í guðs bænum — gerðu þetta ekki! Þú
drepur mig með þessu! Eg steypi mér í sjóinn á eftir
þér! Þú veist ekki, hvað eg elska þig, Þorkell! Eg