Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Blaðsíða 37

IÐUNN
Landið kallar.
195
þar þyrsti breiddan faðminn í armlög ungra sveina,
og opinn stóð hann hverjum, sem þorði að koma og reyna.
Þá fanstu alt í einu sem eld í hverri taug,
og áfram þutu fætur, en lengra hugur flaug;
svo bein og stutt var brautin að brunni nautna þinna,
þín brúður ung og fögur og lítið til að vinna.
En túnið þitt var þrotið og þar var engin mær,
það þrutu líka engjar, en hún var ekki nær;
en ljúft og létt var sporið, — þó lengdist brúðargangan
um löndin þau hin næstu, um dalinn endilangan.
Þá leiztu aftur, vinur — það var þín dauðasynd;
þá varð þitt fjör að lúa, þá hvarf hin fagra mynd;
og væna sveitin víða, sem var þér nóg og öllum,
nú varð hún þröngur dalur og luktur háum fjöllum.
Og aldrei kom hún aftur. hin mæra myndin þín.
Því mænirðu' upp úr dalnum, er sól á tinda skín?
Þér finst þinn dalur lítill og myrk og meinleg æfi.
Þú minkar bráðum sjálfur og þá er alt við hæfi.
Þannig hljóðar fyrri helmingur kvæðisins og er hann
raunar fullkomið kvæði út af fyrir sig. Kvæðið hefði
mátt og kannske átt að enda þarna, ef ekki hefði komið
þetta spakvitra erindi í niðurlagi kvæðisins, er verða
mun sígilt í bókmentum vorum og ég mun hafa yfir,
áður en ég lýk máli mínu.
Eins og skáldið hér bætir inn í kvæðið nokkrum
hugleiðingum frá sjálfum sér, eins ætla ég nú að hnýta
nokkrum skýringum við þann hluta þess, sem ég hefi
þegar haft yfir.
Naumast þarf raunar að taka það fram, að »myndin«,
sem kvæðið ræðir um, er einhver hugsjón, sem æsku-
niaðurinn hefir komið auga á og orðið hrifinn af og
fer nú að keppa eftir að ná. Hann gerir hana að brúði