Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Blaðsíða 60

218
Soffía Ingvarsdóllir:
IÐUNN
Grím; hann stóð eins og negldur með hálfopinn munn-
inn, og svar ]óns vinnumanns heyrðist honum koma úr
djúpum fjarska. »Eg heyrði ekki, hvað hann vó, en ég
hugsa, að það muni um hann í búið. Þeir eru yfirleitt
ekki uppkreistingar gripirnir hérna á Brekku«. Djúp
skelfing skýrði alt í einu hræðilegan grun Gríms. I
dauðans ofboði hljóp hann út hlaðið. »Það getur ekki
verið«, tönglaðist hann á í sífellu, »nei, það getur ekki
verið«. Hann ætlaði ekki að geta opnað fjósdyrnar, svo
mikið skulfu hálfkreptar hendur hans. Hann heyrði
ókyrð og baul í kúnum. Hann ruddist inn, en sá ekki
neitt í insta básnum, básnum hans bola. Hann er víst
lagstur skautst sefandi upp í huga hans. Grímur studdi
sig við vegginn og smámjakaði sér inn eftir tröðinni.
»Farðu ekki lengra«, hvað við í huga hans. Ég þarf
ekki lengra, auðvitað liggur hann þarna, taldi hann sér
trú um. En Grímur þorði ekki lengra. Bráðum sæi
hann upp í básinn og — ef — honum lá við köfnun.
Eftirvæntingin rak hann áfram. Nú stóð hann fyrir
framan básinn. Hann deplaði augunum, fanst sjónin
vera að bregðast sér. Mér er að eins dimt fyrir augum,
reyndi hann að hugsa. Hann staulaðist að básnum,
kraup niður í hann miðjan og strauk lófunum leitandi
yfir hann allan, vandlega út í hvert horn. Vissan lædd-
ist hægt en ósigrandi inn í sál hans. »Ég hélt líka, að þig
langaði ekkert til að vera heima, ég ætla að fá hannLárus
á Bakka hingað í dag«. Orð húsbóndans um morguninn
runnu nú með eldhraða upp fyrir Grími. »Lárus á Bakka,
þetta hefir þú gert, djöfull!* öskraði Grímur með vit-
firringu og hentist út úr fjósinu. Hann hitti engan fyr
en inn í baðstofu. Fólkið hafði lokið við að borða og
þvo sér, og bjóst til náða. »Er Lárus á Bakka hér
enn?« spurði Grímur, röddin var óskilmerkileg, líkt og