Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Blaðsíða 62

220
Soffía Ingvarsdóttir:
IÐUNN
»hann lætur þessa orma finna til krúnunnar á sér, þeir
standa ekki lengi uppi í hárinum á honum«. Brátt sá
Grímur stórfenglegar sýnir. Hann sá Gullfoss standa
reistan og svíradigran, strokinn og gljáandi á skrokkinn
frammi fyrir manni; maðurinn? — já, það var Lárus
á Bakka, — benti Kol gamla, hestahundinum og sagði:
»Bítt ’ann, bítt ’ann«. Hundurinn urraði. Þá færðist boli
í aukana og hljóp undir manninn. Lárus hringsnérist í
loftinu hátt uppi, langt fyrir ofan bæjarbust. Ha, ha,
Grímur lyftist upp í sætinu af fagnaðarhreykni.
Kýrnar rumdu; þær söknuðu bola. Grímur komst alger-
lega til sjálfs sín og — dapraðist. Hvað var hann að hugsa,
mundi hann ekki, að ..hann gat ekki fyrir sársauka hug-
ar síns hugsað setninguna út. Saknaðartregi gamla ein-
stæðingsins greip hann heljar tökum. Hann gat ekki hald-
ist við kyr; hann reis upp og gekk heim á hlað. Vissi
með sjálfum sér, að hann var að leita einhvers, sem
hann varð að finna. Grímur opnaði skemmuna; þar
rakst hann í einu horninu á húð, fætur og höfuð bola.
Hann tók húðina, vildi taka höfuð og fæturna líka, en
gat ekki handsamað það alt í einu. Þá tók hann húð-
ina eina varlega í fang sér, bar hana út í fós og lagði
hana í auða básinn, síðan fór hann aftur hægt og ró-
lega, sótti höfuðið og fæturna og bar inn. Grímur
breiddi húðina tvöfalda eftir endilöngum básnum, síðan
raðaði hann fótunum, að þeir kæmu sem eðlilegast út
frá henni, og höfuðið setti hann inst við jötuna. Þá
settist hann' sjálfur flötum beinum til hliðar í básnum
og lagði báða lófana á hvítu krúnuna á bola og strauk
hana í sífellu: »Svona, gull, gull«, sagði hann í lágum
og þýðum róm. »Svona ekki gátu þeir tekið þig alveg
frá mér. Nei, hér ætla ég að sitja í nótt; —ég hefi svo
oft setið hjá þér fyr». Alt í einu komu snöggir, óviðráðan-