Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Blaðsíða 38
196
Ágúst Bjarnason:
IÐUNN
sálar sinnar og hún upptendrar svo huga hans, að hann
vill alt til vinna að ná henni. Því fer hann að elta hana
eins og fætur toga, en hún leitar undan að sið ungra,
ögrandi meyja. Hann eltir hana, eins og segir í kvæð-
inu, út túnið, yfir engjarnar, um löndin næstu og alla
leið upp í fjall. En fjallið er bratt og illgengt, eins og
lífsleið margra manna er, alt á fótinn, en hátt er upp á
tindinn. Þar bíður þó hugsjónin hans, því að þangað var
honum ætlað að ná. En í miðjum hlíðum svo að segja
tekur maðurinn að lýjast og þá verður honum það á
að horfa um öxl, líta aftur. En það varð hans dauða-
synd, því að þá hvarf myndin honum sjónum og hann
sá hana aldrei upp frá því. Og síðan er eins og skift
sé um hann. Fyrir þessa litlu útsýn, sem hann fékk ofan
úr fjallinu, er hann orðinn óánægður með dalinn sinn,
með sveitina sína; honum finst hún orðin altof þröng
og leiðinleg eftir þetta, einkum þó af því, að hann hygg-
ur að alt sé fegurra og skemtilegra hinum megin við
fjallið, og því fer hann að þrá það, ekki að komast upp
á fjallið, heldur yfir fjallið, eða eins og segir í kvæðinu:
En augað lokkar himinn, — því hann er altaf hár,
þó heimur þrengri verði og sjónarhringur smár;
og þegar morgunvindur af himni þoku hrekur
þinn huga stundum með sér á burt sá flótti tekur.
Þá er það altaf fjallið, sem enn þér hugar frýr
og altaf sama gátan: hvað hinu megin býr;
því kannske er það dalur í kreppu nýrra heiða,
en kannske líka ströndin og meginhafið breiða.
Það er komin sundrung í sálu mannsins, sem lýsir
sér meðal annars í því, að hann unir ekki lengur við
það, sem hann á við að búa, en fýsir í hitt, sem fjær
er eða jafnvel fjarlægast. Þetta er það aðalmein, sem