Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Qupperneq 56

214
Soffía Ingvarsdóttir:
IÐUNN
leið og hann stakk pungnum í vasa sinn. Já, niður í
svörð átti hann að fara. Svörðurinn var nokkurn spöl
frá bænum, og leiti bar þar á milli. En bíðum við, hvað
var þarna í mýrinni fyrir sunnan túnið? Eru það ekki..?
Jú, það voru blessaðar baulurnar. Þangað voru þær
komnar, þó hafði hann rekið þær norður fyrir í morgun.
Nú sá Grímur greinilega blika á rauðan skrokk í sól-
skininu. »Gaman væri . . .« sagði Grímur hálfhátt, hann
hætti snögglega og skaust inn í bæjardyrnar og inn í
búr. Hann nam staðar í dyrunum; — húsfreyja var inni.
»Vantar þig nokkuð Grímur minn?« spurði hún. »Nei,
ja, hvernig er það, ætli að vetlingarnir mínir geti ekki
verið hérna«. »Þeir hafa ef 'til vill dottið upp fyrir
kistu«, sagði húsfreyja og hélt inn göngin til baðstofu.
En Grím vantaði alls ekki vetlingana sína. Þegar hann
var orðinn einn, opnaði hann brauðhilluna og skar væna
sneið af heilu hlóðarbrauði, stakk í vasa sinn og hélt
hvatlega til dyra. Að taka þetta svona handa sjálfum
sér eða einhverjum öðrum manni, hefði Grími þótt fjar-
stæða, fundist það vera óheiðarlegt, en óskir bola átu
stundum upp til agna alt siðferðisþrek hans. Hann mætti
húsfreyjunni í göngunum. Hún fann angandi brauðlykt
af Grími. Hún brosti; hún þekti .Grím, engum datt í
hug að væna hann um óráðvendni.
Grímur stikaði út túnið og móana og fram í mýri.
Þegar hann nálgaðist kýrnar, tók hann brauðið milli
handa sinna og fór uð kalla í háum og hvellum gælu-
róm: »Boll, bol, gull, gull«. Það drundi ofurlítið dimt en
góðlega í bola, og hann hélt hægt og bítandi í áttina til
Gríms. Þeir mættust á miðri leið. Boli greip í brauðið
og jóðlaði áfergilega og Grímur gamli strauk hann allan
og klappaði og kjassaði með álíka áfergju langa hríð.
»Vertu nú sæll, blessaður og sæll, sæll« — marg endur-