Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Blaðsíða 29

1ÐUNN
Sjóorustan við Jótland.
187
eyddi dýrmætum tíma til þess að fylkja skipunum,
og snéri þá frá Þjóðverjum í fyrra skiftið. Þjóðverjar
voru þá óviðþúnir að mæta meginflota Breta, þeir hugð-
ust þá vera að reka flótta Beatty’s, sem eðlilegt var frá
þeirra sjónarmiði, en Beatty hefði aldrei hætt sér svo
nærri meginflotanum þýska, hefði hann ekki vitað af
]ellicoe í nánd, og aldrei fórnað svo miklu sem hann
gerði ef hann hefði ekki talið líklegt að það mundi
leiða til stórsigurs fyrir Breta. Þegar Jellicoe loks hafði
raðað skipum sínum til orustu og var kominn á milli
lands og Þjóðverja gerði Scheer það, sem talið er al-
veg rétt, og raunar eina úrræðið, hann snéri við og
gerði árás. Tundurspillar hans og létt beitiskip fóru á
undan, sjálfur kom hann á eftir með meginflotann.
Hugðu þá Þjóðverjar að til skarar mundi skríða, og
blandaðist fáum hugur um hvernig fara mundi, en þetta
var síðasta úrræðið, að ráðast á og brjótast í gegn um
ofurefli liðs bæði að skipafjölda og vopnum. Var það
drengilega og djarfmannlega gert. En hvað gerir Jellicoe?
Hann snýr undan með allan orustuflota sinn, missir
sjónir af Þjóðverjum og gerir aldrei neina tilraun til þess
að hitta þá aftur. Beatty, sem borið hafði hita og þunga
dagsins og fórnað skipum og mönnum, einmitt til þess
að fá þelta tækifæri, ræðst á Þjóðverja, með þeim fáu
skipum, sem hann hefir yfir að ráða, hann reynir að fá
Jellicoe til að gera hið sama, árangurslaust. Jellicoe segir,
að það hafi löngu verið afráðið hjá flotastjórn Breta,
að snúa undan tundurspilla-árás á meginflotann. Hann
hafi sjálfur komið með þá uppástungu, og flotastjórnin
samþykt það. Eftir því hafi hann farið. Vmsir telja þó
að góður foringi hefði ráðist á Þjóðverja, og látið til
skarar skríða. Hann hafði ofurefli liðs. Bretar máttu vel
við því að missa megnið af flota þeim, er í orustunni