Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Blaðsíða 53

IÐUNN
Grímur fjósamaður.
Grímur Hallgrímsson var búinn að vera yfir fjörutíu
ár fjósamaður hjá Páli kirkjubónda á Brekku. Hann
kom til Brekkubóndans á fyrstu búskaparárum hans. Þá
var Grímur 18 ára; það var vorið, sem hann fermdist.
Alt til þess hafði Grímur flækst sem sveitaþurfi manna
á milli, enda bar hann þess glöggar menjar. Hann var
horaður, [lítill og beygjulegur, og óviðfeldinn flóttasvipur
í stórum einfeldnislegum augum hans, og ef vel var að-
gætt, sáust þrákelknisdrættir í ófríða, ellilega andlitinu.
En þetta vor bauðst Brekkubóndinn til að taka hann
meðlagslaust.
Á Brekku var farið vel með Grím. Þar óx honum
smátt og smátt fiskur um hrygg. Hann varð þrekinn
og töluvert kraftagóður, en altaf mjög lágur í lofti.
Fjósverkin á Brekku urðu undireins aðalstarf Gríms.
Allan veturinn snerti hann ekki á öðru. Brekkubóndinn
hafði líka allajafnan nokkuð margt' í fjósi. Starfi því
undi Grímur með afbrigðum vel, þar sýndi hann ávalt
sömu umhyggju og trúmensku, enda [mátti það jafnan
skilja á Grími, einkum eftir að hann tók að eldast, að
fjósverkin væru einmitt aðalstörf heimilisins, fjárgæslu
taldi hann standa skör lægra, þótt Brekka væri í raun
og veru fyrst og fremst sauðjörð. Á sumrin hirti Grím-
ur um eldivið, sótti vatn og færði á engjar, en föst verk
tjáði ekki að ætla honum, hann gat ekki fest sig við þau.
Geðstirður þótti Grímur í meira lagi, þegar hann
eltist; einkum reyndi á það við hitt vinnufólkið, honum
fanst það vera ónýtt og hyskið við vinnuna, tala full-