Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Síða 70

292
Einar Þorkelsson:
IÐUNN
framundan öruggur vatnaís, þá var ekki um að spyrja.
Hann reið hægt að slíkum ís, en þegar á ísinn var
komið, lét hann bregða við, fyrst nokkura faðma á hörku-
stökki. Svo tók við skeiðið, þrumandi og mikið, eftir því
sem á stóð. En sp;etturinn endaði venjulega með svif-
mjúku, hástígu og hnarreistu tölti og seinast varð skrið-
urinn ekki meiri en svo, að rúmlega kastaði toppi og
svo gat hann farið lengi.
Því mátti ekki neita, að heldur þótti Mera-Grími gott
tárið. En aldrei gerði hann sig ofurölva og alt af var
hann vel hestfær, í björtu og dimmu, þótt ýtt væri að
honum dropanum. Annað var það, að örari var hann á
að láta sjá yfirburði hesta sinna, hefði hann einhverja
hýrgun í kollinum. —
Hann var um sextugt, er eg sá hann síðast, ern og
óbilaður. að mínu viti.
Þá fluttist eg úr þeirri sveit, sem hann átti heima í.
Nokkrum árum síðar frétti eg, að hann væri látinn;
hefði fengið innkuls og þar með lungnabólgu.
Svo liðu eigi fá ár og satt að segja var hann farinn
að fyrnast mér nokkuð í minni.
Það greip mig eitt sumarið, að eg réð með mér, um
það bil tíu vikur af, að leita átthaganna. Fyrsti gistingar-
staður minn þar skyldi vera hjá Ossuri í Gróf og Þor-
björgu húsfreyju hans.
Og framkvæmdirnar höfðu orðið þær, að nú var eg
kominn að Gróf, laust fyrir náttmálin.
Gróf er fyrirmyndarjörð á marga lund. Þar er tún
gott og mikið, engjar nærtækar, sléttar og grasgóðar,
og útbeit nokkur á vetrum. Búskapur Össurar og þeirra
hjóna var fastur að háttum og dálítið forn um sumt.