Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Side 4

246
Einar Benediklsson:
IÐUNN
Arrisull stje hann af alda nótt,
við eldblik af nýjum degi.
Hann trúði á sjálfdæmið — treysti sinn þrótt
og týndist þeim alfara vegi.
Hann vissi sig auðgan. Hann vóg sína gnótt.
Vinfengis bað hann eigi.
Frá leiðsögu fár hefur lengra sótt.
Hann lifir þó hinir deyi.
Hásalur andans af rammleik rís,
með rjáfur í sólnahæðum.
Lifandi eldar þar leika um ís.
Þar lyptir Hel sínum slæðum.
Og jarðarsonurinn veraldar vís
hann vex af þeim heilögu fræðum.
En dimmleit hnípir þar holdsins dís,
með hjarta af kulnandi glæðum.
— Hvert mannsbrjóst á einhvern innsta róm,
sem orð ekki fann að segja.
En þögn vora meistarinn dregur í dóm,
og dauðann knýr sjer að hneigja.
Allt býr hann í liti, Ijós og hljóm.
Lífsríkið hugirnir eygja.