Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Blaðsíða 71

IÐUNN
Rauða rúmið.
313
mínu. Þú varst eina tækifærið, sem mér nýttist að, og af
því elskaði ég þig. En mér fanst það ekki nóg, ég vildi
meira. Það var framgirnin, sem knúði mig á daginn, og
taldi mér trú um að hin tækifærin, sem biðu mín, væru
meiri og betri en þú. Það fór fyrir mér eins og Evu,
sem varð starsýnna á ávöxtinn, sem hún mátti ekki eta,
en á hinn, sem hún mátti eta. Og þó að nóttin í rauða
rúminu færði mér rósemi tilfinningarinnar fyrir því, sem
ég var, þá sigraði dagurinn og hans kendir. Og mér
fanst það sjálfsagt að dagurinn sigraði. Mér hafði verið
kent það frá barnæsku að ljósið — blessað ljósið — væri
öllu framar, og ég fældist myrkrið, sem þó með mjúkri
slæðu hylur sjónum manna það, sem þeir aldrei ættu
að sjá. En þetta skil ég fyrst nú.
Svo reif ég mig upp frá þér. Ég skildi við þig og
fór að elta tækifærin á röndum, og hef síðan hvorki
séð þig né heyrt. Hverful hjól járnbrautarlestanna hafa
borið mig um borg og bý, og altaf námu þau staðar spöl-
korn frá markinu — fanst mér. Mér fanst ég altaf vera
rétt hjá því, og það knúði mig áfram. En í lífi mínu
gjörðist ekkert þessi fimtíu ár. Það var skuggi af vilja, sem
barðist við aðra skugga, og því sé ég það nú alt eins og í
þoku. Svo kom ég heim í haust eð var. Mér fanst ég myndi
nú geta komið mér við hérna. Ég fékk mér litla íbúð, og
ég keypti mér húsgögn hjá ruslamangara. Þau voru sízt
merkilegri en húsgögnin okkar. En ég keypti þau ekki af
því, að mér líkuðu þau, heldur af því, að ég þurfti þeirra
með. I svefnklefann minn keypti ég gamalt, eikarmálað
rúm, illa leikið, en mér féll það í geð af því, að það var
sterkt og hreinar í því línurnar. Og þegar ég kom uppí
á kvöldin fanst mér mér hvergi hafa liðið eins vel og
þar. Þar breiddist yfir mig mild rósemi. Og mér þótti
vænt um rúmið. Ég reyndi ekki að gjöra mér aðra