Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Blaðsíða 59

IÐUNN
Rauða rúmið.
301
Mér fanst þetta hálfeinkennilegt tilsvar, en vanst ekki
tími til að hugleiða það frekar, því gjaldkerinn hrópaði
upp númerið mitt.
Þegar ég gekk frá gamla manninum, kvaddi hann
mig með þessum orðum:
»Auðvitað eruð þér tímabundinn, svo ég kveð yður
núna, en ég vona að við sjáumst aptur. Og þér megið
reiða yður á, að sú von rætist, því eins og ág sagði
yður erum við og tilviljunin eitt, þó að við vitum ekki
af því!«
Þegar búið var að afgreiða mig, litaðist ég um eptir
gamla manninum, en hann var horfinn. Svo gekk ég út
í borgina og gleymdi honum aptur yfir því, sem fyrir
augun bar. — — — — — — — — — — — — —
— — Ég hélt enn áfram flakki mínu svo sem mánaðar
tíma. Stöku sinnum datt mér Eyvindur gamli Jónsson í
hug. En það fór fyrir mér eins og lífinu, að mér tókst
ekki frekar en því að festa á honum hendur í huga
mínum, af því hve lítil mök ég hafði við hann átt.
Loks var hann alveg horfinn úr hugskoti mínu.
Nú var ég kominn á heimleiðina. Ég ætlaði að fara
sömu leið og ég kom, og fór því til Vliessingen í því
skyni að komast þaðan til Lundúna.
Ég kom til Vliessingen á miðjum degi, en gat ekki
fengið ferð til Lundúna fyrri en um kvöldið, og var því
að hugsa um að bregða mér út í Domburg á meðan og
fara þar í sjó, því þar er baðstaður. A leiðinn að braut-
arstöðinni kom ég við í höfninni til þess, að vita vissu
mína um burtfaratíma skipsins.
Meðan ég var þar staddur kom skip frá Lundúnum, og
ég staðnæmdist til að horfa á farþegana ganga á land.
Og einn af fyrstu mönnunum, sem ég sá á landgöngunni,
var Eyvindur gamli Jónsson.