Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Blaðsíða 74

316
Guðbrandur Jónsson: Rauða rúmið.
IÐUNN
var í gömlu myndinni og skeytir við nýrri fegurð og
nýjum gæðum, og hættir ekki fyr en hann er búinn að
fullgjöra listaverkið. En uppkastið — og hann hlýtur að
eiga stórt safn af uppköstum — rykfellur í friði um
aldir alda. Og mér finst það vera vísbending örlaganna,
að þau skuli krefja mig andarinnar í gamla rauða rúm-
inu okkar, vísbending um það að þau fimtíu ár, sem liðin
eru frá því að rúmið var glórautt og nýtt, og ég ungur
og óreyndur, séu mér fyrirgefin, þurkuð út, og að þau
hafi ekki verið til. — — —
liér þrýtur bréfið og saga Eyvindar gamla. — —
— — Við þögðum um stund og hlustuðum á þytinn í
storminum.
»Það er eins og maður heyri másið í járnbrautarlest«,
sagði læknirinn og kveikti á rafljósunum.
Gunnar Benediktsson: Við þjóðveginn.
Höfundurinn hefir fengist við sháldskap áður og sýnt að hann
var efni í skáld. Þessi saga hans sýnir ótvíræft, að hann er skáld.
Eg hefi heyrt, að í nýútkomnum ritdómi um þessa bók sé því
haldið fram, að hún sé aðeins propaganda fyrir jafnaðarstefnuna
en enginn skáldskapur. Þar er haft hausavíxl á hlutunum. Hún er
fyrst og fremst skáldskapur, en hún er líka propaganda fyrir jafn-
aðarstefnuna og þá um Ieið hið lang bezta, sem skrifað hefir verið
á landi hér þeirri stefnu til stuðnings. Og um söguna flæða
straumar mannúðar og mildi.
Skáldið á í ríkum mæli þann eiginleika, sem hverju sönnu
skáldi er nauðsynlegur: Hárnæman skilning á sálarlífi manna.
Hann er spekingur, er kunnugur er í heimi sálarlífsins. Segja