Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Síða 68

310
Guðbrandur Jónsson:
IÐUNN
Svo fór ég að halda loforðið, sem ég hafði gefið
honum kvöldinu áður. Ég leitaði og fann ekkert nema
nokkrar enskar skáldsögur.
í rúminu hjá Eyvindi rakst ég þó á það, sem ég var
að leita að, og hann óefað vildi láta mig finna. Það var
bréf, sem var ólokið við. Hann hafði bersýnilega verið
að skrifa það, þegar síðasti höfginn seig á hann, því
að því lýkur í miðjum klíðum, og síðustu orðin eru nær
ólesandi. Hérna er bréfið, ég skal lesa það fyrir þig,
og þar með er saga Eyvindar sögð.
Hann hefur átt bágt með að byrja bréfið, fyrirsögnin
hefur staðið í honum. Hann hefur fyrst skrifað: »Frú
Fríða Björnsdóttir«, en strikað það út, svo »háttvirta
frú«, »kæra frú«, »Fríða«, en alt farið á sömu leið.
Loks hefur hann dottið ofan á það, sem honum líkaði:
Elskulega Fríða mín!
Eg býst við að þig muni furða á því, að eg nú —
einmitt nú — eptir öll þessi gleymskunnar ár skuli láta
mér detta í hug að fara að skrifa þér, ekkert vitandi
hvort þú ert lífs eða liðin, eða hvar þú býrð, og þó
langsízt hvort þú sérð þessar línur, enda gjörir það
ekkert til, því ég býst við því, að ég sé að skrifa mér,
en ekki þér til hugarhægðar. Og þú ferð vafalaust að
spyrja sjálfa þig hvað geti valdið því, að ég nú minnist
þín eptir þau 50 ár hugsunarleysisins, sem liðin eru síð-
an ég fór frá þér, og það er ekki nema von. En það
kom fyrir mig eitt af þessum mörgu viðvikum lífsins,
sem þeir, sem ekki eru við málið riðnir, kalla skrítin, en
hinir, sem þau vita að, kallá átakanleg, og það vakti mig
af draumi. Það brúaði gljúfur í lífi mínu, svo djúpt að
augað varla grillir það, sem í því er. Manst þú eptir
dansleiknum, þar sem við sáumst fyrst, — það var áður