Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Side 6

248
Einar Benediktsson:
IÐUNN
sauðii' glataðrar hjarðar.
Hvort stilla þó annara stjarna menn
ei strengleik til vorrar jarðar;
þótt vaki oss sjálfum á vörutn enn
Víti og Lokagarðar?
— — Straumur af gulli sem enginn á
og aldrei rennur til þurðar,
hann hnígur í skaut þess sem braut í bág
við borgsiði lokaðrar hurðar.
hann drýgði við efnin djúp og há
dáðir, sem voru ei spurðar.
Þar dundi í strengnum vor drottnandi þrá,
frá dauða — til endurburðar.
Svo snýr hann heitn — til hvelsins ystu stranda
sem hirðskáld eitt, í fylgd hins mikla anda;
þar draumasvanir björtum vængjum blaka,
— að breiða út mörk og veldi sunnulanda.
Þá skyggnist söngvasjóli innst í kjarnann.
í sálu barns, í fólksins trú skín stjarnan.
Við innsta strenginn ómar þjóðar staka,
af æðri sýn — er snart ei svefti nje vaka.