Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Síða 29

'iÐUNN
Qróður jarðar.
271
höndum. Sárin — hvernig hefir hann hlotið þau? í
bardaga við starf sitt? Ef til vill er hann nýkominn frá
hegningarhúsinu og vill fara huldu höfði. Ef til vill er
hann heimspekingur, sem leitar friðar. En hvað um það
— hér kemur hann, maðurinn, mitt í þessari óhemju
einveru. Hann gengur og enn gengur hann. Umhverfis
hann eru hvorki fuglar né dýr, er rjúfi þögnina. Ein-
stöku sinnum mælir hann eitt og eitt orð við sjálfan sig:
Ojæja, sér er nú hvað! Þegar hann kemur yfir mýrarn-
ar og inn í vingjarnlegt rjóður í skóginum, leggur hann
byrðina niður og reikar fram og aftur og athugar land-
ið og aðstöðurnar. Að stundarkorni liðnu kemur hann
aftur, leggur sekkinn á herðar sér og heldur af stað að
nýju. Þetta gengur allan daginn. A sólarganginum sér
hann hvað tímanum líður. Það náttar. Þá leggur hann
sig fyrir í lyngið með handlegginn undir höfðinu. Eftir
nokkra stund leggur hann af stað aftur. Ojæja, sér er
nú hvað! Hann heldur enn beint til norðurs, lítur til
sólar og sér hvað tímanum líður, borðar flatbrauð og
geitamjólkurost, drekkur vatn úr læknum og heldur svo
áfram göngu sinni. Öllum þessum degi eyðir hann í
reik fram og aftur. Hann verður að rannsaka svo marga
álitlega staði í skóginum. Að hverju leitar hann? Að
landrými, jörð til ræktunar? Ef til vill er hann föru-
maður frá byggðinni. Hann hefir augun hjá sér og
skygnist um. Nú gengur sólin til viðar.
Hann fer með fram vesturbrún dalverpis, vöxnu
margvíslegum skógi. Hér er líka laufskógur og undir-
gróður. Það er áliðið mjög; það rökkvar. En hann
heyrir daufan árnið. Þá færist nýtt líf í hann, eins og
hefði hann hitt eitthvað fyrir sér lífi gætt. Þegar hann
kemur upp á hæðina, sér hann í hálfrökkrinu dalinn