Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Qupperneq 37

IÐUNN
Gróður jarðar
279
ar en á velmegun og stjórnarhátiu þjóðanna. Aldan
mikla, sem um heiminn fór, hefir haft breytingu í för
með sér á flestum sviðum, meira eða minna. Menningin
hefir tekið allmiklum stakkaskiftum; gömlum verðmæt-
um varpað fyrir borð og önnur gildi sett inn og
með þeim leitað úrlausnar. Þessar breytingar eiga þó
ekki með öllu upptök sín í stórafljóti styrjaldarinnar.
Margar kvíslir má rekja lengra aftur. En þó má segja
að í þær hafi hlaupið vöxtur eigi alllítill við flóðöldur
styrjaldarinnar.
Nútíminn er tími hinnar hraðfleygu vélamenningar.
Eimknúnir vagnar þjóta fram og aftur og flytja
menn á svipstundu úr einu landshorni á annað. Þeir
flytja líka fréttablöð, sem herma nýjustu tíðindi, er við
hafa borið. En enn hraðar fljúga þó orð og fregnir á
bylgjum rafmagnsins um víða veröld. Má nær því segja,
að viðburðurinn sé ekki fyr orðinn, en fréttin sé komin
veröldina á enda.
Alstaðar er flughraði. Lífið heimtar það, er sagt. Tor-
tímingin er vís, ef ekki er hafður hraðinn á. Þeir, sem
ganga hægt, verða troðnir undir. Af þessu leiðir að ekki
er hægt að staðnæmast lengi við hvaðeina. Annað nýtt
kemur og krefst athygli. Árangurinn verður líkastur og
hjá landkönnunarmanninum, sem flýtir sér svo mikið, að
hann gefur sér ekki tíma til að staðnæmast og litast
um, er hann kemur á hæð, heldur hraðar sér sem mest
hann má til þeirrar næstu og svo koll af kolli, eins og
mest sé undir því komið, að hafa stigið fæti á sem
flestar sjónarhæðir, án tillits til athugana, er þaðan má
gera. Og hvað er svo á bak við alt þetta óðagot? Að
hverju er verið að leita? í fám orðum held eg að svar-
ið yrði: að hamingju. Þegar unglingurinn leggur af stað
út í lífið, er hann að leggja af stað í hamingjuleit. I