Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Side 42

284
Eiríkur Magnússon
ÍÐUNN
ast eftir leiðum eðlis síns í innilegu samræmi við um-
hverfið og starf sitt.
I austanverðum Vatnsdal í Húnavatnssýslu er á ein-
um stað í hlíðinni feikna brött urðarskriða. Hún nær
alla leið frá þverhnýptri bergbrúninni, þaðan sem hún
endur fyrir löngu hefir hrunið, og niður að marflötu
undirlendinu. Vegurinn liggur rétt á takmörkum skriðu
og flatlendis. A einum stað nær .skriðan alveg ofan í
síkisdrag; þar er hún einna stórfeldust. Ogurleg hrika-
björg og stórgrýti hrúgast þar saman á ferlegasta hátt.
Ferðamaðurinn lítur ósjálfrátt upp. Hann mælir skriðuna
með augunum. Hún er eins og sjálft hrikaríki dauðans;
hvergi stingandi strá, auk heldur grastó. En urðin er samt
ekki alveg dauð. Langt uppi í skriðunni, nærri efst, beint
þar upp undan, sem urðin er stórfeldust, vex ein reyni-
viðarhrísla — ein einasta. Mitt í steindauðri skriðunni
rís hún upp; ræturnar á hún inn á milli stórgrýtisins.
Þarna lifir hún og blómgast, — hregg og hríð vinna
ekki bug á henni, sauðatannir og mannahendur ná ekki
til hennar. Sauðirnir komast ekki yfir skriðuna, menn-
irnir ná þangað að vísu með því að klífa, en þeir dirf-
ast ekki að skerða blað á greinum hennar. Hefði fræið,
sem hún óx upp af, fallið niðri á jafnsléttu, væri vísast
engin hríslan til lengur. En nú líta allir með lotningu
til hennar. Hún er konungur, þeir aðeins gestir.
Hríslan gnæfir þarna svo »langt yfir lágtc. Hún sér
yfir undirlendið og bæina, sér alla leið út til hafs. Litla
frækornið hefir endur fyrir löngu borist upp í skriðuna
og fundið ef til vill aðeins rakan moldarkökk. Það hefir
falið líf sitt vaxtarins herra og sofnað til að rísa aftur
upp sem lítil reyniviðarhrísla, einmana en örugg. Hún
gerir sér það að góðu, sem til er. Jarðvegurinn er ekki
feitur, en hún hefir stilt þörfum sínum eftir þeim skil-