Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Qupperneq 61

IÐUNN
Rauða rúmið.
303
gat verið nógu gaman að hugsa til, kaffærðist í alla
þá kvilla.
En einn góðan veðurdag sá ég í V/ísi, að hann væri
kominn til landsins, og ætlaði nú að setjast að hér.
Næsta dag leitaði ég hann uppi milli tangarfæðingar
og botnlangabólgu.
Hann var búinn að leigja sér tvö herbergi inni á
Frakkastíg, og þegar ég kom inn til hans var hann að
lesa í bók, og sat á risavöxnu ferðakofforti. Onnur hús-
gögn voru ekki í herbergjunum.
Við heilsuðúmst.
»Gleður mig að sjá yður. Munið þér eptir, hvað ég
sagði, að við myndum sjást aptur? Það rættist*, sagði
hann með svipuðum rænuleysisblæ eins og vant var, en
málvélarhreimurinn í röddinni var allmikið rénaður. Og
við það brá mér undarlega, að gamla manninn langaði nú
ekkert til að tala, eða heyra sjálfan sig tala, eins og
hann þó hafði haft mikið yndi af því, við fyrstu kynni
okkar. Arstraumurinn var þrotinn.
»Þér eruð að bíða eftir húsgögnunum yðar, er ekki
verið að sækja þau niður á afgreiðslu?« spurði ég. Mér
fanst hann hljóta að flytja með sér húsgögn, og geta
ekki verið að híma þarna á koffortinu í galtómum her-
bergjunum eptir neinu öðru en þeim.
Hann starði á mig forviða.
»Húsgögnin mín? Hvaðan ættu þau svo sem að
koma? Ég á engin húsgögn! Tilviljunin — það er ég
sjálfur — hefur ekki leyft mér að eignast nein húsgögn.
Hún — eða ég, ef þér viljið það heldur — hefur hagað
svo æfi minni, að ég hefi aldrei þurft þeirra með. Ég
hefi hvergi átt heima nema á járnbrautarlestum og gisti-
húsum. Þar nýtur maður heimilisþæginda og hlýju að
réttri tiltölu við það, sem maður greiðir. Vinarþelið kem-