Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Qupperneq 66

308
Guðbrandur Jónsson:
IÐUNN
hafa snúist jafn hægt og nú. Og þó hefur mig sjaldan
langað eins mikið til að ferðast í hraðlest. Eg get kom-
ist áfram í svefnklefa með meðölin hans Gríms, en hann
vill ekki láta mig fá neitt svo að ég komist í hraðlest-
inni. Haldið þér nú ekki að þér vilduð hjálpa mér til þess,
að ég, sem hefi ferðast alla æfi, þurfi ekki að ferðast
seinasta spölinn eins og hundur«, sagði hann, og það
voru brostnu augun, sem hann leit á mig nú.
Ég vissi vel hvað hann var að fara, og ég skildi það
svo vel að hann óskaði þess, en ég vatt mér undan.
»Eg get ekki brotist inn í verkahring annars læknis
að honum óafvitandi*, si’araði ég, og gamli maðurinn
lét við svo búið standa.
»Við sjáumst aptur«, sagði hann eins og vant var þegar
ég fór. — — — — — — — — — — — — — —
— — Ég kom til Eyvindar kvöldið áður en hann dó.
Það var asi á mér, því það var kvillasamt í borginni.
Mér fanst honum líða með bezta mótinu, og mér
fanst hann vera með meira lífsmarki en endranær.
Ég staldraði lítið við hjá honum, og við töluðumst
fátt við.
»Ég ætlaði að biðja yður að gjöra svo vel, að ganga við
hjá mér í fyrra málið. Og ef að hér skyldi einhver
breyting vera á orðin, ætla ég að biðja yður að hirða
það, sem hér kynni að vera að flækjast á borðunum
af skrifuðu drasli eptir mig. Þér megið brenna því, eða
gjöra við það hvað sem yður þóknast. En í hirzlunum
þurfið þér ekki að leita, þar er ekkert«, sagði Eyvindur.
Ég játaði þessu, og furðaði mig ekkert á því, því að
ég var vanur því úr starfi mínu að veikt fólk væri að
gjöra ráðstöfun sína þó að andlátið væri allfjærri.
En þegar ég var kominn fram í forstofu ránkaði mig
við því, að Eyvindur gamli hefði í þetta sinn brugðið af