Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1931, Síða 16

326
Skáldsögur og ástir.
iðunn
En einmitt af pví, að þessi stefna eða þessi skiln-
ingur er svo idealistiskur og bogi brifningarinnar svcr
hátt spentur, þá er sérstök ástæða til þess að skima um-
hverfís sig og aðgæta, hvort andstæðan sé ekki á.
næstu grösum. Enda reynist svo vera.
Hér að framian hefir það verið rakið dálitið, hvernig
tvískinningurinn í hugmyndunum um ástamál hefir
verið brotinn upp og hvern árangur baráttan fyrir
réttinum til ástalífs hefir borið. Eins og geta má nærri,
þá gátu spurningarnar viðvíkjandi þessu viðfangsefni
ekki látið hér staðar numið. Þeim hefir viðnámslaust
verið haldið áfram, þar til komið var að mikijvægasta.
áfanganum í öllu málinu, sjálfri hinni róttæku spurn-
ingu: Btjr ástin tjfir pessum verdmœtum, sem menn
hafa eignad henni um allan pennxm aldur? Það er eins
og menn hafi endað þar leitina, sem eðlilegast hefði
verið að hef ja hana.
I margra augum er hér sama að spyrja eins og að
svara. Upp úr baráttunni fyrir auknum rétti til ásta
hefir hafist meira frelsi, þ. e. rýmra almenningsálit.
Fjöldi manna hefir notað það frelsi til þess að leitast
við að kanna öll verðmæti, sem fólgist geta í sambúð
manns og konu — og segjast koma slyppir úr leitinni.
Allur flaumur bókmentanna um ástir, allar frásagn-
irnar um hamslausa leit gæfunnar í ástum, skilur eftir
óbragð í mumninum á þeim, sem mest hafa bergt á
drykknum. Þess vegna er líka fráhvarfið frá ásta-
dýrkuninni svo snögt, viðbragðið svo afdráttarlaust..
edns og bækur sumra færustu yngri rithöfunda bera
með sér.
Nú er það vitanlegt, að yngri rithöfundar stórþjóð-
anna eru yfírleitt ekki bjartsýnir rnenn. Þeir eru ekki
eingöngij efagjarnir á verðmætin, sem feöur þeirra hafa