Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1931, Page 45

3ÐUNN
Hjón.
355
betra heims. Mannssálm er kvödd heim til föðurhús-
anna. Guð, faðir okkar allra, kallar hana til sín. . . .
En fáeinir drættir um hana sjálfa. Eitthvað, sem lýsir
henni sjálfri eins og hún var í lífinu, eitthvað um trú
hennar og sálarproska, eitthvað um framkomu bennar
við aðra menn.“
Enn varð þögn. Þegar röddin svaraði, var hún hik-
andi: „Það má gjarna segja, að hún hafi verið þoiin-
móð. Umburðarlynd væri kann ske réttara, en hitt mis-
skilst síður.“
„Þolinmóð! Umburðarlynd! Hvernig þolinmóð? Átti
bún í baráttu við eitthvað?“
„Er ekki líf okkar mannanna sífeld barátta?"
„Vissulega. Alt, se:m lifir, berst fyrir tilveru sinni.
En þér áttuð við eitthvað sérstakt?"
„Ójá.“
„Heimilisáhyggjur ?“
„Já, eins konar heimilisáhyggjur."
„Skort?"
„Nei.“
„Sorgir. Sorg eftir barnið, sem dó?“
„Já, auðvitað. En það var ekki aðaLlega það.“
„Ég er ókunnugur, vinur minn,“ sagði presturinn.
„Gætuð þér ekki sagt lítið eitt meira? Gefið mér fá-
eina punkta? Þér megið algerlega treysta mér. Ekkert
skal verða másnotað."
„Já, það hygg ég,“ sagði röddin. „Það var gagnvart
mér sjálfum. . . .“
„Á! ... Eitthvað, sem reyndi á þolinmæði hennar
gagnvart yður? Einhverir skapgerðarbrestir?"
„Já, sjálfsagt eitthvað, en ekki það fyrst og fremst."
„Nú, hvað þá?“ — Frúin heyrði óþolinmæðina ólga
í röddinni. — „Þér sögðust treysta mér.“