Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1931, Síða 47

3ÐUNN
Hjón.
357
En £>að á nú ekki við að minnast á |>að. Jarðarförin
verður eftir fimm dagia.“
Frú Margrét var óróleg j>að sem eftir var dagsins,
og eftir kvöldverðinn fór hún út. Hún gekk upp í hlíð-
ina ofan við porpiö; staðnæmdis't í hvammi einum hjá
læik, sem féll ofan af brúninni. Hún var dálitið hissa
á ]>ví, að hún skyldi vera að fara út án þess að eiga
erindi. En hún hafði komið auga á þennan hvamm að
heiman, og hann, minti hana á svipaðan stað við bæ
foreldra hennar, sem hafði verið henni kær í æsku.
Paðian var útsýni yfir jrorpið og fjörðinn og strönd-
ina hinum megin. Pað var komið logn, og fjörðurinn
var nú spegilsléttur. Fjöllin spegluðu sig í húmdökku
yfirhorðinu.
Lækurinin, sem rann niður hvamminn, suðaði hæglát-
lega í mosavöxnum farvegi, lóa söng uppi í hlíðinni
fyrir oí’an, og strákar, sem voru að fiska utan við
marbakkann,, undan jjorpinu, kölluðust á; að öðru leyti
var aft hljótt. — Frúin strauk döggina af grasinu með
fætinum og lagðist niður. Hvíldin var notaleg, og hún
fór að hugsa. Hugurinn Ieitaði minninganna, og smám
saman varð hún róleg.
Hún lifði svo óskift í minningunum, að síðustu tíma-
ibiliin í æfi hennar jrokuðust til hliðar og hurfu næstum
jrví úr vitund hennar, og með jreim hvarf séra Gunnar,
maður hennar, og það, sem honum fylgdi. Skólaárin
og dvölin í foreldrahúsum varð eftir. Á jreim árum
var j>að, að Steinölfur kom inn í líf hennar. Hann.
kom lengst innan úr afdölum og settist að hjá foreldr-
um hennar. Aleiguna hafði hann með sér í poika, sem
hann reiddi undir sér í hnakknum. Og svo átti hann
hestinn, sem hann reið. Hún mundi vel eftir Faxa,
þessum bráðólma fola, sem alt af var fremstur i 'flokki