Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1931, Blaðsíða 50

360 Hjón. iðunn
Æ
tak, og þegar hún leit upp, sá hún prestinn koma upp
hvamminn. Hann var berhöfðaður, en stafinn sinn
hafði hann í hendinni.
„Pú ert skrítin,“ kallaði presturinn, áður en hann
var kominn til hennar. „Liggur hér og lætur mig bíða.
Ég vil fara að hátta.“
„Af hverju háttarðu ekki?“ svaraði frúin. Minn-
ingarnar hurfu út í veður og vind fyrir þessari hrana-
legu ámiinningu nútíðarinnar.
„Ég vil ekki fara að hátta á undan þér,“ sagði prest-
urinn.
„Jæja. Ég kem ekki strax," sagði frúin. „Ekki fyr en
f>ú ert sofnaður,“ bætti hún við. '
Presturinn þagði. Pað var eins og hann væri að
hugleiða, hverja þýðingu [>essi ákvörðun hefði fyrir
hann.
„Komdu heim með mér, Margrét," sagði hann. „Ég
hefi beðið eftir pér og þráð pig.“
„Svei!“
„Guð hjálpi pér, kona. Polinmæði mín er að protum
komiin. Ég er hættur að skilja pig. Þú ert stundum svo
undarleg. Mikið má ég umbera."
„Ég eyði ekki orðum við pig. Hugsaðu um pitt. Allan
pinin leikaraskap. Láttu mig í friði." Frúin starði fram
undan sér, út í bláinn.
„Þetta eru kuldaleg orð fyrir mig, pegar ég bíð eftir
pér og prái pig. — Margrét, pú veizt ekki hve oft ég
hefi beðið pannig. Ef pú vissir pað, gætirðu ekki talað
svona. Allur pessi kuldi, sem andar frá |)ér, hefir bland-
að kaleik lífsins beiskju fyrir mér.“ Presturinn spenti
greipar um annað hnéð og hallaði sér aftur á steinin-
um, sem hann sat á.