Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1931, Síða 51

IÐUNN
Hjón.
361
En ró frúarinn-ar raskaöist ekki. — „Svei!“ sagði hún
enn kuldalegar en áður.
Presturinn sagði ekkert. Hann horfði á konuna sína.
Gremja, aðdáun og ástríður fóru svipbrigðum um and-
lit hans. Hún lá enn í grasinu, undir daggarslœðunni,
og horfði út í bláinn. Ástríöurnar yfirbuguðu prestinn.
Skyndilega fleygði hann sér niður við hlið konu sinnar
og slöngvaði handleggnum yfir um hana. Hún vatt sig
úr faðmlögum hans og stóð á fætur.
„Ætlar presturinn að bleyta fötin sín?“ Pað vottaði
fyrir brosi á andliti hennar.
Presturinn stundi og teygði úr sér. Honum var fróun
aö því að finna kuJ.dann frá jörðinni á heitt hörund sitt.
Hann velti sér lengra út í grasið, eins og hann ætlaði
að bleyta sig sem rækilegast. Frúin horfði á hann um
stund; það var viðbjóðuir í augnaráði hennar. Svo lagði
hún af stað niður í þorpið.
Heiðskír og björt nóttin vafði fjörÖinn pögninni.
Það leit út fyrir sama veður næsta dag.
Sigurðiir Helgason.
löunn XV.
23