Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1929, Síða 76

70
Flagarinn.
IÐUNN
um, að öll mín vélabrögð dygðu ekkert gagnvart þessari
stúlku, og ég ásetti mér að reyna að gleyma henni og
koma ekki oftar heim til Matthildar móðursystur á með-
an hún dveldist þar. Það tókst nú samt ekki, og nú tók
ég að sárbölva sjálfum mér og minni eigin flagaranátt-
úru, sem hafði gint mig til að eyða tíma og kröftum í
árangurslausar tilraunir að hræra steinhjarta þessarar
goðfögru konu. Til þess að gleyma fór ég að sækja
kaffihús og ölknæpur, og þar sat ég oft til miðnættis,
innan um unga listamenn, sem ekkert var heilagt í þess-
um heimi og hver fyrir sig áttu þetta tíu—tuttugu vin-
konur. Ég segi ykkur alveg satt, — af einnar nætur
samveru með slíkum kumpánum má læra meira en sið-
aður maður lærir í fimmtíu ára hjónabandi.
Eftir nokkurra daga sukk og svall fýsti mig aftur út
í sumarbústað móðursystur minnar. Einhver röm taug
dró mig þangað. Melanía tók á móti mér í gestasalnum
— það er að segja, eiginlega tók hún nú ekki á móti
mér. Hún sat við gluggann og var að glitsauma. Hún
Ieit ekki við mér; þá sjaldan hún leit upp frá saumun-
um, horfði hún út um gluggann. Og þau augnatillit voru svo
óvingjarnleg og reiðileg, að ég kendi nærri því meira í brjósti
um landslagið en sjálfan mig. Hún spurði hvort ég vildi
ekki hafa yfir eitthvað af grískum grafskriftum. Ég leit-
aði í heilabúi mínu, eins og maður leitar i kommóðu,
en allur minn lærdómur var á þeirri stundu úti um hvipp-
inn og hvappinn. Ég fyrirvarð mig svo, að ég sá ekki
annað ráð vænna en að taka hatt minn og kveðja.
Næsta skifti, er ég kom, sátu þær á tali, hún og
móðursystir mín. Nóttina áður hafði mér ekki komið
dúr á auga. Ég mæltist til þess við Melaníu, að hún
kæmi með mér út í garðinn — niður að laufskálunum.
Hún svaraði, að til þess væri alt of dimt; hún vildi ekki