Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1929, Blaðsíða 77

IÐUNN
Flagarinn.
71
eiga það á hættu að fara með mér og svo kannske reka
sig á trédrumb. — Ég var örvita og eyðilagður maður.
í þrjá daga og þrjár nætur æddi ég um götur borgar-
innar og vissi varla mitt rjúkandi ráð. Hjartað í mér
engdist sundur og saman, eins og undir smiðjuhamri.
Fyrir augum mér dönsuðu grænar og gular, rauðar og
bláar stjörnur. Fólkið, sem ég mætti á götunni, gekk
fram hjá mér í víðum hálfhring til þess að koma ekki
of nálægt mér. Gerðist einhver svo djarfur að gægjast
inn undir hattbarðið, hrökk hann felmtlostinn til baka.
Ég hlýt að hafa verið voðalegur útlits. Fötin hengu utan
á mér, eins og væru þau keypt að ótíndum skreppusala.
Á einni viku hafði ég létzt um þrjú pund.
Sunnudaginn næsta á eftir dró ég mig aftur út að
sumarbústaðnum, nær dauða en lífi. Ég hitti Matthildi
móðursystur eina heima. Osjálfrátt greip ég dauðahaldi
í stólbak, þegar hún sagði mér þær fréttir, að Melanía
væri inni í borginni í heimsókn hjá vinkonu sinni. Svo
reyndi ég að stytta þessari gömlu, barnalegu konu stund-
ir með ómerkilegum slúðursögum. Það hafði ég gert
oftsinnis áður og það með mestu ánægju, en nú var
mér það hrein og bein þrælavinna. Þegar ég var að
fara, stakk ég útidyralyklinum á mig, án þess að gera
mér grein fyrir, hvers vegna ég gerði það. Frá því
augnabliki veit ég yfir höfuð ekkert um, hvað ég tók
mér fyrir hendur. Ég var farinn að ganga í svefni.
Rétt fyrir miðnætti rankaði ég við mér úti fyrir dyr-
unum á húsi móðursystur minnar. Þann dag í dag hefi
ég enga hugmynd um, hvernig það atvikaðist. Mér fanst
einhver standa að baki mér, ota hnjákollunum í hrygg-
inn á mér og reka mig áfram. Svo opnaði ég útidyrnar,
læddist upp tröppurnar í myrkrinu og drap á svefnher-