Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1929, Blaðsíða 97

IÐUNN
Ur hugarheimum.
91
Við þýðingu eins og þessa hlýtur þýðandinn að glíma
við margskonar erfiðleika, sama hverjar fyrirmyndir hann
hefir valið sér. En hér hefir þýðandanum tekist furðu
vel að sigrast á örðugleikunum.
Full þörf væri á því að skrifa um vísur skáldanna
sérstaklega. Þær hafa valdið ekki hvað minstum erfið-
leikum við þýðinguna. En sá, er þetta ritar, verður því
miður að gera þá játningu, að rímsmíði skáldanna gömlu
láta hann oftast ósnortinn. Hin venjubundnu lofkvæði til
konunga og jarla er sennilega sú leiðinlegasta ljóðagerð,
er nokkru sinni hefir verið undin úr mannlegum heila.
Og jafnvel þá, er skáldin gátu ort eins og andinn blés
þeim í brjóst, girtu þau sig sannnefndum gaddavírsbelt-
um af líkingum og kenningum, svo kvæði þeirra minna
frekar á broddgelti en ljóðagerð.
Þó eru nokkrar vísur í sögunum undanþegnar þessari
reglu. Það kemur fyrir, að skáldinu er svo mikið niðri
fyrir, að það sprengir af sér gaddavírsbrynjuna og úteys
sér í einfaldleik hreinskilninnar, svo lesandanum opnast
sem snöggvast innsýn í hans svörtu sál. Gleðin yfir unnu
ódáðaverki getur valdið slíkum innblæstri. Þegar Þórður
Kolbeinsson hefir ráðist að Birni Hítdælakappa — tutt-
ugu og fjórir á móti einum — og loks tekist að murka
úr honum lífið, þá hengir hann höfuð óvinar síns á
söðulknappinn og kveður sigurhlakkandi vísu, sem á
skáldlegt flug og er búin einskonar villimannslegu skarti:
Hvert stefnið ér hrafnar
hart með flokk enn svarta?
Farið ljóts matar leita
landnorðr frá Klifsandi.
Þar liggr Björn, enn Birni
blóðgögl of skör stóðu;
þollr hné hjálms á hjalla
Hvítings, ofarr litlu.