Kirkjuritið - 01.07.1937, Side 9

KirkjuritiS. Vigslutaka séra Bjarna Jónssonar.
247
myrkri hjúpuð, heldur sá drottinn, er sjálfur hefir veitl
oss „þekkirigu á dýrð sinni eins og hún kom í ljós í
ásjónu Jesú Krists“ (2. Ivor. 4,(5), og vér þekkjum sem
föður miskunnsemdanna frá orðinu, sem hann hefir til
vor talað, en þó umfram alt frá svninum eingetna, sem
er „ljómi dýrðar lians og ímynd veru hans“.
Einnig livað þetta snertir, er ég, kæri bróðir, þess
fullviss, að starf umliðinna ára hefir orðið þér sjálfum
hlessunarríkt, að því leyli sem samlíf þitt við frelsar-
ann hefir með degi hverjum gert þig hæfari lil að hera
fyllingu Guðs náðar vitni í söfnuðinum. En því er riú
einu sinni svo farið um oss alla, að starfið i þjónustu
safnaðarins herra lieimtar af oss sífelt áframhaldandi
vöxt í tileinkun náðarinnar og sannleikans, og verður
það því inntak árnaðaróskar vorrar þér til handa á
þessum vígsludegi þínum, að drottinn virðist að láta þér
áfram þá náð í lé um ólifaða æfidaga þína, að ásjóna
■ hans, dýrðleg, ástrík og heilög, megi ávalt lýsa yfir þig',
dýrð hans verða þér með hverjum degi æfi þinnar aug-
ljósari, og trú þín á hann með hverjum degi óbifanlegri,
svo að ekkert fái nokkuru sinni í iðukasti lífsins liagg-
að henni og svift vitnisburð þinn um hann krafti og
djörfung þess, sem „veit á hvern hann trúir“. En þessu
verður einvörðungu náð fvrir sífelt innilegra samfélag
við hann, sem með sanni gat sagt hin miklu orð: „Ég og
faðirinn erum eitt“.
Og svo renna að síðustu árnaðaróskir vorar þér til
handa saman í þessari blessunarósk: Dj-ottinn upplijfti
sínu augliti gfir þig og gefi þér frið! í sjálfu sér er þessi
ósk endurtekning þess, sem á undan er farið; aðeins
'eru orðin ákveðnari, þar sem með þessu: „og gefi þér
irið‘% er tilgreint sjálft hið mikla takmark, sem öll bless-
un Guðs að síðustu stefnir að; en það er gert með hlið-
sjón á því, að lífið verður oss öllum að einhverju levti
baráttu-líf, svo að oss jafnvel er „fyrir þrengingai' æll-