Kirkjuritið - 01.07.1937, Blaðsíða 41

Kirkjuritið.
Séra Sigfús Jónsson.
279
stund, er jafn skyldurækinn prestur og séra Sigfús
hvarf frá þeim og um leið út úr þjónandi prestskap,
engu síður en mér sem biskupi lians, svo mikið álit
sem ég hafði fengið á honum sem prýðimanni í presta-
stétt. Var það mér þvi tilfinnanlegra að missa hann úr
starfsmannaliðinu, sem ég vissi hve trúmálin og prest-
skapurinn voru orðin honum rík alvörumál, og að erf-
iðir einkahagir (sérstaklega tilfinnanlegt heilsuleysi
eiginkonu hans) knúðu hann lil þess, að snúa sér frá
hinu andlega starfi hans sem prestur að jafn óskyldu
starfi og kaupmenskan er. En allir vita, hve sveitahú-
skapurinn á stórri jörð er erfiður einhentum, — en það
mátti séra Sigfús teljast, er eiginkonan misti heilsuna.
Ég get engan dóm á það lagt, Iivernig liann reyndist
í hinni veraldlegu stöðu sinni. En eftir kynnum mín-
um af lionum sem einkamanni, má vafalitið gera ráð
fyrir, að einnig það starf hafi farið honum vel úr
Iiendi. Því að séra Sigfús var snemma gætinn maður
og ráðdeildarsamur í öllu, sem að fjárstjórn laut, og
talinn búhöldur með afhrigðum, meðan hann stundaði
sveitabúskap, auk þess sem hann var maður hvorl-
tveggja í senn ráðsvinnur og raungóður. Að séra Sig-
fús fór síðustu ár æfi sinnar að gefa. sig' að stjórnmál-
um, liygg ég, að ekki hafi orsakast af neinni persónu-
legri löngun lians til að taka þátt í stjórnmála-þvarginu,
jafnógeðslegt og það hefir orðið hér hjá oss á síðustu
árum og er enn. Menn verða stundum að dansa, þótt
nauðugt sé. Svo hygg ég að verið hafi um séra Sigfús
vin minn, eftir öllu upplagi hans, eins og mér var það
kunnugt. En hvað sem því líður, þá tel ég vafalaust, að
fleiri hafi sett hljóða en flokksbræður hans á stjórn-
málasviðinu, er fregnin barst þeim um sviplegt fráfall
hans, og' allir hafi getað horft á eftir lionum ofan í
gröfina sem þeim drengskaparmanni, sem hverju
mannfélagi er söknuður að, er þeir hverfa oss sýnum.
J. 11.