Kirkjuritið - 01.07.1937, Qupperneq 23

Kirkjuritið. Mvndunarsaga Samstofna guðspj. 261
á orðum Jesú hefir mjög stutt að því, að þau hafa varð-
veizt vel í minni manna. Þau voru bundin hvert öðru
föstum lögum og engu þeirra mátti hagga, svo að ekki
tapaðist eitthvað af undursamlegum krafti þeirra. Sam-
kvæmt þessum lögum má enn dæma um það, hvar orð-
in standa í upphaflegastri mynd, þar sem í milli her um
framsetningu þeirra. Þegar þrótturinn og andagiftin í
ræðum Jesú hófst svo, að orðin streymdu af vörum
lians í hundnu máli, þá lilutu þau að greypast þannig í
hugum áheyrendanna.
Hið sama hefir einnig átt sér stað, er hann mælti í
orðskviðum, líkingum og dæmisögum, og valdi hann
orðum sínum liarla oft þann búning. Hann sagði marg-
ar fjölhreyttar dæmisögur, stuttar og langar, allskonar
áheyrendum, fræðimönnum og lögvitringum, lærisvein-
um sínum og hinum mikla mannfjölda. Þær voru svo
fullkomið listaverk, meginhugsanirnar hak við svo
hreinar og tærar og orðlag meitlað, að þær hlutu að
geymast í minni. Þar var ekkert orð of eða van, lieldur
alt sagt með þeim liætti, að ekki var unt að endursegja
án þess að eitthvað liéldist af upphaflegri snild. „Ein-
falt er jafnan hið Iiáa“, og sígild spekimál búa yfir mætti
til sjálfsvarðveizlu. Enda setti Jesús vafalaust boðska])
sinn fram í þessu formi, til þess að menn skildu hann
hetur og myndu betur. Sæðið, sem féll í góða jörð, har
ávöxt þrítugfalt, sextugfalt og lnindraðfalt.
„Og orðrómurinn um Jesú harst út“, þegar er hann
hóf almanna starf sitt. Alþýðan skýrði frá því með
undrun og aðdáun, en hrifningin var minni hjá fræði-
mönnum og Faríseum og er fram liðu stundir, tóku þeir
að „hugsa ilt í hjörtum sínum“. Erfikenningin, er mynd-
asl hjá þeim, liggur ekki fyrir hér til athugunar, en
margt verður ráðið um hana bæði af guðspjöllunum og
gyðinglegum ritum um Jesú, er síðar koma fram. Sög-
urnar, sem herast meðal alþýðunnar um Jesú, eru sagð-