Kirkjuritið - 01.07.1937, Blaðsíða 25

Kirkjuritið. Myndunarsaga Samstofna guðspj.
263
faðirinn mun senda yður i mínu nafni, liann mun kenna
yður alt og minna yður á alt, sem eg hefi sagt yður“.
Ekkert gal verið betra né mikilsverðara fyrir erfikenn-
inguna en að fá að mótast i fyrstu af þessum mönnum
og að tilhlutun þeirra.
En nokkur tálmi varð þegar á vegi hennar, svo að
straumurinn mátti ekki falla frjáls i beina stefnu. Hann
varð að beygja vfir í heim hellenskrar menningar. í
Jerúsalem var um þessar mundir mikið af grískment-
uðum Gyðingum, sem töluðu grísku (Post. 6. ln), og
Grikkir voru þar ekki heldur ótíðir gestir (Jóh. 12).
Þessum grískumælandi mönnum þurfti einnig áð hoða
fagnaðarerindið um Krisl á þeirra eigin tungu. Og því
meir sem kristniboð efldist utan Gvðingalands, því brýnni
þörf varð á, að erfikenningin skifti um búning og yrði
flutt á grísku. Enda risu skjólt kristnar trúboðsstöðvar
í grískum borgum og kristnin varð rótfest í hellensknm
jarðvegi engu síður en gyðinglegum. Þessi nýi búningur,
sem erfikenningin l)jóst, var ekki gullaldar grískan
forna, heldur griska talmálið, sem var sameiginleg
lunga í löndnm liins grískmentaða lieims. Var það nefnt
„koine“, sem þýðir hin sameiginlega tunga. Á þessu
máli eru guðspjöllin og hera ])ess ljóst vitni, að erfi-
kenningin hefir áðnr mótast á því um hríð. Hvernig
þessi húningaskifti af aramaisku á grísku hafa tekisl,
er ekki auðið að fullvrða, þar sem aramaiskuna vantar
lil samanburðar. En allar líknr eru lil þess, að þau hafi
tekisl vel. Þýðingin virðist munu liafa verið nákvæm og
rétt og' orðin nokkuð þrædd, cn þó ekki svo, að hún sé
stirfin. Þýðendurnir liafa verið vel að sér hæði i ara-
maisku og grísku og leyst þetta vandaverk þannig af
höndum, að vér megum vera þeim þakklátir fyrir það.
Auk þess liafa svo fjölmargir þýðendur aðrir verið að
verki, sem ókunnugt er um með öllu, livernig þýtt hafa.
Hver sá maðnr, sem kynst liafði erfikenningunni á ara-
maisku og vildi hoða öðrum hana á gríska tungu, ldaul