Kirkjuritið - 01.07.1937, Blaðsíða 35

Kirkjuritið. Myndunarsaga Samstofna guðspj. 273
fluzt yfir á svið guðspjallanna, enda þótt sögulegir at-
burðir kunni að liggja til grundvallar suraum lækning-
um Jesú. Gamla testam. hafi einnig liaft sín álirif, og
ýmsar sögurnar hafi hlátt áfram orðið til í liugum
safnaðanna. En aðaltilefnið til þeirra eigi rót sína að
rekja til þessara alþýðlegu sagna Gyðinga og Grikkja
um kraftaverk, einkum til hinna síðarnefnda. Þó liggur
sannarlega önnur niðurstaða beinna við. Hliðstæðurnar
við lækningakraftaverk Jesú sýna það fyrst og fremst,
að frá slíkum læknngum er æfinlega skýrt með sams-
konar hætti, enda eru atriðin, sem þarf að taka fram,
hin sömu. Eða skyldi lækningaundur verða ósannsögu-
legt við það, að liliðstæður finnast að því? Svo er þess
að gæta, að þrátt fyrir líkinguna er mikill munur á
kraftaverkasögunum um Jesú og þessum sögum. Blær-
inn er annar á hinum fyrnefndu, þær eru fegurri og há-
leitari, standa hinum langtum ofar. Sú staðreynd
verður engan veginn fullskýrð með því, að smekkur
frumkristninnar hafi verið svo miklu betri og þroskaðri
í þessum efnum heldur en allra annara. Munurinn á
rót sína að rekja til atburðanna sjálfra, sem sögurnar
lýsa.
Tilgangurinn í upphafi með kraftaverkasögunum hefir
af mörgum verið talinn sá, að sanna með þeim guðlegan
mátt og tign Messíasar. Trúin á kraftaverkamátt hans
hafi jafnvel að meira eða minna leyti látið þær verða
til. En þegar dýpra er skoðað, sést það af sögunum, að
Jesús vinnur ekki kraftaverkin í því skyni að vekja
trú, heldur er trúin nauðsynlegt skilyrði þess, að hann
geti unnið þau (sbr. Mark. 6, 5; 9, 14—29). Hitt er ann-
að mál, að kraftaverkið verður til þess að styrkja veika
trú og margir áhorfendur snúast stundum við það til
trúar. Þegar kynslóð Jesú krafðist tákns af honum því
til sönnunar, að hann væri Messías, svaraði hann: „Eigi
skal henni annað tákn gefið verða en Jónasartáknið“.
Gg freistingunni að kasta sér fram af musterisburstinni
18