Kirkjuritið - 01.07.1938, Qupperneq 20

278
Hinn almenni kirkjufundur.
Júlí.
anna. Enginn boðskapur sem hann gefið vonum mannanna vængi.
Án hans hefði margur gefist upp, en fyrir hann liafa mennirnir
dásamað lífið og sungið þvi lof, jafnvel á erfiðustu stundum þess.
Þegar maðurinn hefir gengið sín þyngstu spor, þá er það hann,
sem hefir gefið honum styrk til að standa i þeim sporum. Fyrir
hann hefir aftur birt, þó að syrti um stund. Þegar maðurinn í
smæð sinni hefir hrópað í himininn, þá er það hann, sem hefir
reist liann fallinn á fætur.
Vertu ekki hræddur, vertu hughraustur, óttastu ekki. Jesús segir
þetta oft. Hann sagði það við lærisveinana forðum, þegar bátur-
inn þeirra lá undir áföllum og þeir óttuðust um afdrif sín. Hann
sagði það við hinn sjúka, hann sagði það við hinn kviðafulla. Og
liann segir það hér við litlu hjörðina, sem er umhverfis hann.
„Vertu ekki hrædd“. Jesús sá djúpt inn i sálir lærisveina sinna.
Hann sá óttann, sem bærðist þar — óttann og áliyggjurnar yfir
þeim viðfangsefnum, sem lífio' rétti að þeim. Áhyggjurnar yfir
því, hvað þeir áttu að eta, liverju þeir áttu að klæ^ðast. Óttann við
framtíðina. En Jesús segir: Það er ekkert að óttast. Guði liefir
þóknast að gefa yður ríki sitt, og hans ríkis eigið þið að leita
fyrst af öllu. -— Höfum við þegið þessa gjöf Guðs? Höfum við þegið
það ríki, sem föðurnum jjkefþ: þóknast að gefa okkur? Að vissu
leyti má svara því játandjrnpjafir Guðs til lianda þjóð okkar eru
margar. Lítum á landið okkar! Er það ekki fögur Guðs gjöf, Fjall-
konan liá og tignarleg, landið, sem fegurstu söngvar okkar eru
bundnir við, landið, sem við elskum öll. í faðmi fjallalandsins
okkar er dásamlegt ríki. Og hefir okkur ekki gefist að njóta nægta
úr skauti þess?Hefir okkur ekki gefist að ná frelsi okkar, svo að
nú erum við frjáls og fullvalda þjóð? Ilefir okkur ekki gefist að
eiga hetjur, vaskar hetjur, til lands og sjávar, sem fórnað hafa
sér til heiðurs landi okkar, og til blessunar þjóð sinni? Hefir
okkur ekki gefist að vera lausir við þær hörmuugar, sem aðrai'
þjóðir hafa átt við að búa, þar sem hundruð manna hafa fallið
á vígvelli styrjaldanna og fjöldi fólks verið lostinn skelfingu og
undirorpinn liinni sárustu neyð? Guði hefir þóknast að gefa okk-
ur alt þetta. — En er hér þá það ríki, sem Jesús talar um? Er hér
það ríki, sem rekur óttann burt úr hjörtum hinnar litlu hjarðar?
Ríki Guðs er kærleiksríki, — eigum við það? Sannast á okkar þjóð
í dag, að við séum börn þessa ríkis? Fetar hin kristna íslenzka
þjóð í fótspor meistara síns? Spurningin er erfið. Því miður, það
er margt, sem bendir til hins gagnstæða. Það liefði mátt líta svo
út, sem þjóðin yndi glöð við sitt. Það hefði mátt líta svo út, að
hér væri ríki kærleikans í þessu fagra landi. Það liefði mátt líta
svo út, að hér væri ríki friðar í þessu friðsæla landi. Það liefði