Kirkjuritið - 01.07.1938, Blaðsíða 37

Kirkjuritið.
Hinn almenni kirkjufundur.
293
Svo er syninum falið starf. Hvað á hann þá að gjöra? Hann á
að glæða þá trú, sem Guð gaf honum, Hann á að minnast þess,
að trúin er hugrekki, að hún er andi kjarks og kraftar, kærleiks
og stillingar.
ltaunsæasta æskan og heilbrigðasta mun fyr eða síðar læra að
meta þá náðargjöf. Biðjum þá GuS, að vér fáum glætt þessa
náðargjöf. Biðjum ujn.anda hugrekkis yfir kirkjuna. Og um anda
máttar, kærleiks og stillingar yfir oss og öll börn hennar. Svo að
Jesús Kristur fái hér eftir sem hingað til orðið ellinni hjálpin,
manndómnum hreystin, æskunni ljósið og traustið — en oss öll-
um leiðtoginn, lausnarinn og Jífið sjálft.
AS erindinu loknu var sunginn sálmurinn nr. 210. Eftir það
flutti annar frammælandi, Ingimar kennari Jóhannesson erindi
sitt. —
KRISTINDÓMURINN OG ÆSKAN.
Erindi Ingimars Jóhannessonar.
Ég lít svo á, að hlutverk mitt á þessum ftindi sé það, að skýra
frá áhrifum kristindómsjns á æskulýðinn — og þá fyrst og fremst
hörnin — eins og það kemur leikmönnum fyrir sjónir í daglegu
lífi, og þá einnig skýra viðhorf barnaskólanna tit þeirra mála,
í höfuðdráttum, og því næst að athuga, hvað þessir aðiljar — leik-
menn og barnaskólar •— geti gert til þess, að þau áhrif megi verða
sem mest, bezt og varanlegnst. Síðasti ræðumaður hefir þegar talað
skörulega um viðhorf kirkjunnar til þessa sama máls. Samstarf
allra þessara aðila mun ég svo líka ræða dálítið.
Þegar um kristindóm og æsknlýð er að ræða, kemur mér í hug
spurning, sem nú er stundum fleygt fram, af þeim, sem efast um
gildi kristindómsins, þessi: .4 kristindómurinn nokkurt erindi til
æsku nútímans?
Ég veit, að þér hafið oft heyrt hana. Og þó að gera megi ráð
fyrir, að flest yðar myndu svara henni á sama hátt — auðvitað
játandi — ætla ég að svara spurningunni í fáum orðum, og styðst
þar við reynslu mína, og svo margra annara. Svarið skýrir mál
mitt á einfaldan hátt. -— Fyrst er að nefna það, að við mennirnir
erum og höfum verið svo ákaflega líkir á öllum öldum. Æska
allra landa og allra tíma er því lík að eðli og skapgerð. Þess-
vegna er það auðsætt, að æskan á við sömu örðugleika að stríða
nú sem fyr, sömu þrár, sömu ástríður og freistingar — sömu
sorg og gleði. — Og hjálpin og meinabótin er einnig hin sama.
Kristindómurinn er og liefir verið hinn sami. Hann hefir alla tíð
liaft sömu gæðin að bjóða, og hann á því altaf og alstaðar eripdi